• Dzieci: Darki, Korona (o. Belenos), Mentiroso (o. Gheron), Neila (o. Akhrin)

• Bardzo zorganizowana, doskonale potrafi rozporządzić obowiązki pomiędzy Stadnych.

• Leda odziedziczyła swoje imię prawdopodobnie po swojej prababce, w dawnym języku oznaczało Słońce.

• Ma lęk przed głęboką wodą. Jako niesforne dziecko wyrwała się spod opieki rodziców nieomal przypłacając swoją eskapadę życiem.

• Wyróżnia się na tle innych smoków swoim upodobaniem do pustyni, bardzo dobrze się czuję w gorącym, suchym powietrzu. Z czasem zyskała nawet przydomek Opiekunki Pustyni.

• Wszystkie złote elementy błyszczą się delikatnym światłem.

• Bystry
• Lepszy Smak

• Karzeł
• Rozbłysk
• Delikatne Łuski
• Fobia

Leda jest smoczycą o delikatnej budowie, nieco drobniejsza od przeciętnego mieszkańca Gniazda. Większość jej ciała jest ciemnobrązowa poza wierzchem głowy, która imituje czaszkę. Co ciekawe posiada skrzydła pokryte całkowicie piórami, te również pojawią się na jej szyi, szczęce czy końcówce ogona. I chociaż ta mała gadzina może wydawać się niepozorna i delikatna, w rzeczywistości jest zaskakująco konkretna i odpowiedzialna. Jako Zwierzchnik stara się utrzymywać porządek w Gnieździe oraz rozwiązywać problemy, którymi nie warto zawracać głowy wyżej postawionym z Rady. Co prawda nie chce przy tym sprawiać wrażenia nadętej czy nadużywającej swojej pozycji. Pragnie służyć wszystkim pomocą, być otwartą na wszelkie zgłaszane problemy, jednocześnie dla dobra Gniazda wyznacza jasne zasady, z których surowo rozlicza. Ceni sobie lojalność, zawsze dotrzymuje tajemnic. Więzy rodzinne, więzy krwi są dla niej bardzo ważne, toteż należy uważać co się mówi w jej towarzystwie. Jest wręcz nienormalnie miła dla tych, którzy jeszcze nie zaszli jej za skórę. Nie lubi pośpiechu, musi wszystko dobrze przemyśleć, cierpliwość to zdecydowanie jej cecha. Trzyma w sobie ogromne pokłady odwagi, daleko jej jednak do brawury. Potrafi chłodno ocenić sytuację i będąc z góry skazaną na porażkę, wycofać się. Stara się stawać w obronie uciśnionych oraz być empatyczną istotą, o wyrozumiałej duszy, jednak nie zawsze wychodzi jej to na dobre. Jej wrogowie mogą się okropnie zdziwić, gdy z tej przemiłej i delikatnej smoczycy zrobią sobie przeciwnika. Staje się wówczas bezlitosna, nieugięta, zdarza się jej nawet wpadać w furię. Zrobi wszystko, by osiągnąć cel. Gniazdo jest dla niej wszystkim, centrum jej życia.

• Dzieci: Abraxus, Belial, Evil Thoughts, Naga (m. Astaroth)

• Samael w głównej mierze leczy poprzez wewnętrzną energię. Dzięki naukom ojca jest w stanie wzbogacić ją o lecznicze właściwości oraz skutecznie dostarczać w chore tkanki smoków.

• W swych praktykach również sięga czasem po dobrodziejstwa natury – posiada całkiem sporą wiedzę z zakresu zielarstwa.

• Wzdłuż jego szyi ciągnie się świecący wzór. Światło bijące od niego staje się intensywniejsze, gdy gad jest wzburzony – jest to kompletnie niezależne od samego smoka.

• Darzy głębokim szacunkiem Zwiadowców. Może nawet troszkę im zazdrości możliwości przesuwania granic mapy, gdy podróżują w nieznane.

• Nigdy się nie przyzna, nawet przed samym sobą, ale na swój dziwny, oziębły sposób troszczy się o niejaką Astaroth. Na nic też przychodzą wszelkie próby zalotów ze strony innych samic. On o dziwo pozostaje wierny Śmiercionośnej.

• Olbrzym
• Lepszy Węch
• Lepszy Wzrok

• Rozbłysk

Ten czarnołuski smok o charakterystycznym, błyszczącym wzorze biegnącym wzdłuż szyi może się poszczycić szlachetnym pochodzeniem z linii uznanych Uzdrowicieli, których tajniki z zakresu lecznictwa są skrzętnie przekazywane z pokolenia na pokolenie. Samael od samego początku nie miał żadnych wątpliwości, że i jemu przyjdzie podążać tą samą ścieżką co jego przodkowie. I choć w młodzieńczych latach buntownicze serce czasem tęsknie wyglądało za innym życiem pragnąc przygody czy zmiany aktualnego stanu rzeczy, rzeczywistość prędko przywołała go na właściwy szlak.

Dziś pewnie nie byłby w stanie sobie wyobrazić innego życia, jak to, które przyszło mu wieść pośród zapachów leczniczych ziół oraz widoku cierpiących gadów u progu jego jaskini. Zdążył też w pełni poznać ciężar odpowiedzialności spoczywającej na jego barkach, a także ponurą satysfakcję, jaka płynęła z posiadanej władzy nad danym życiem. Nim się obejrzał, lata spędzone na pełnieniu medycznej praktyki w tym brutalnym świecie pozbawiły go nieodwracalnie podstawowej wrażliwości. W miejsce niegdyś troskliwego Uzdrowiciela stanął zdystansowany specjalista o chłodnym, badawczym spojrzeniu, bardziej skupionym na rozwiązaniu problemu niż na ulżeniu poszkodowanemu w bólu. Jego bezduszna rzeczowość jest ceniona jedynie przez wszelkiej maści wojowników, jako że większość z nich w chwili słabości nie oczekuje pobłażliwego traktowania, a konkretnej pomocy.

Dla wielu wciąż może być to zaskakujące, że smok o tak wojowniczej aparycji pełni posługę uzdrowicielską zamiast przynależeć do wojskowego ugrupowania, jednakże niska wytrzymałość wobec pustki eliminuje całkowicie szanse Samaela na czynny udział w wyprawach poza barierę. Nie stanowi to jednak przeszkody dla niego by utrzymywać dobrą kondycję czy chociażby trenować swoje umiejętności walki z pewną Śmiercionośną.

• Dzieci: Brak

• Ze względu na nieprzyjemności ze strony innych gadów zwiazała się na stałe z Ierdetem.

• Chętnie współpracuje z Hathil, którą darzy sympatią.

• Ze względu na chęć pomagania swym pisklętom nigdy nie robi nic za darmo. Pobiera chociażby niewielkie opłaty często przekazując dobrodziejstwa swym malcom.

• Jest zamknięta w sobie ze względu na liczne szkalowanie jej w dzieciństwie. Ma również uraz do Strażników oraz Zwiadowców, którzy długi czas jej nie akceptowali.

• Jaszczur x3
• Rozdwojony Język
• Zmysł Ciepła
• Jad
• Lepszy Słuch
• Lepszy Węch

• Brak Skrzydeł
• Mniej Nóg x2
• Delikatne Łuski
• Brak Smaku
• Krótkowzroczność
• Alergia
• Fobia
• Wilczy Apetyt
• Brak Zionięcia
• Hemofilia

Naznaczenie Syanny nie było przypadkowe - od maleńkości wszyscy wiedzieli, że samica nie nadaje się na wyprawy poza barierę. W momencie gdy nie odkryto znamienia wszyscy odetchnęli z ulgą. Od tamtej pory Syanna pomimo licznych wad była kształcona na uzdrowiciela, szczególną troskę przykładał do tego sam Obieżyświat pragnąc by wężowa smoczyca nie miała utrudnionego życia ze względu na swoje upośledzenia.

Smoczyca ta zaprawdę w obliczu innych smoków wyglądała mizernie - ze względu na brak skrzydeł i długie wężowe ciało, któremu doskwierał brak kończyn. Jej ciało pokrywają delikatne, białe łuski, które nie są przystosowane do przyjmowania obrażeń. Niewielkie zęby zdobią jej podniebienie, w którym kryją się dwa długie kły jadowe. Na jej czole można zauważyć czerwony wzór o nieznanym znaczeniu, który kończy się na potylicy niewielkim grzebieniem.

Syanna pomimo swoich dolegliwości i wad jest spokojnym gadem. Niekiedy można odebrać ją za tajemniczą i oziębłą, jednak w momencie ewentualnego zbliżenia można dostrzec szereg zalet jej charakteru. Z pewnością do tego można zaliczyć dobroduszność. Miłość do swych piskląt stara się okazać na wszelaki sposób, wręcz emanuje dumą ze swoich pociech.

• Dzieci: Chryses (o. Mianthir), Nilue (o. Coltus), Tsukiko (o. Skitav), Vanadul (o. Belenos)

• Możliwe, że została badaczem, aby znaleźć lek na hemofilię, albo przynajmniej coś, co by ją ograniczyło.

• Nie odchowuje własnych młodych. Zamiast tego oddaje ich jajka innym samicom, mając nadzieję, że uda im się być lepszą matką niż ona sama.

• Echolokacja
• Lepszy wzrok
• Mniejszy apetyt

• Hemofilia
• Alergia
• Karzeł

Pełna gracji srebrna smoczyca kroczy po Gnieździe, roztaczając wokół siebie aurę zrozumienia i wiedzy. Urodziła się nie dość, że srebrna, to jeszcze z bardzo dobrymi zaletami. Od początku życia wychwalano ją i wsadzano na piedestał, a więc młoda z tego korzystała. Szybko wspięła się na dzisiejszą rangę, będąc wciąż jedynie podrostkiem. Niestety, tutaj napotkała przeszkodę. Inne smoki nie chciały już ustępować jej miejsca. A więc pozostała badaczem, spędzającym dnie i noce nad ziołami i roślinami zza Bariery. Wykazuje się niezwykłą wiedzą i przenikliwością, przydatną w jej fachu, choć trochę niepokojącą w towarzyskich interakcjach, kiedy na przykład zaczyna analizować na głos zachowanie swojego rozmówcy, jakby była to najnormalniejsza rzecz na świecie. Wydaje się dość niedostępna i odizolowana, raczej unikając innych smoków poza jedną szczególną nocą, gdy rzuca się w objęcia samców na prawo i lewo. Nigdy nie przeoczy okazji do kolejnych badań, nawet na żyjących, ale nigdy na niechętnych. Nie jest żadną psychopatką, szanuje zdanie i emocje innych smoków, nawet jeśli się z nimi nie zgadza.

• Dzieci: Chryses (m. Liea), Gezurte (m. Larrisa)

• Wyznaje wiarę w słońce, ale nigdy nikomu dalej jej nie przekazał, z wiadomych przyczyn. On sam jest w niej prorokiem, a legendarny złoty smok najwyższym i najpotężniejszym bogiem, który wynagrodzi mu cierpienia.

• Dałby się sprzedać za części potworów pustki, potrzebuje ich do eksperymentalnych lekarstw.

• Jego krótkowzroczność jest sekretem, większość uznaje, że po prostu jest zbyt pomylony by coś zauważyć.

• Regeneracja
• Płetwy

• Krótkowzroczność
• Brak nóg
• Gorszy słuch
• Niemowa

Imię Mianthir budzi w każdym mieszkańcu Gniazda odrazę, z różnorakich powodów. Jedni wskażą na jego niezwykle złote, wręcz połyskujące łuski, które jak wszyscy wiedzą są symbolem gwałtowności i brutalności i takim smokom nie można po prostu ufać. I tyle. Inni wskażą na jego wątpliwą pozycję w Gnieździe, jako szalonego szamana, prowadzącego podejrzane badania i zabiegi, zakrawające wręcz o tortury, rzadko z dobrym skutkiem. Jeszcze inni pokażą na jego szereg wad, będąc zdecydowanie jednym ze zwycięzców jeśli chodzi o ich ilość. Cokolwiek to jest, można być pewnym, że złotołuski cieszy się okropną reputacją. Skąd inąd zasłużoną. Samiec jest po prostu pomylony i to zdrowo. Raz po raz śmieje się sam do siebie, szczerzy zęby czy prycha, nigdy nie wydając innego dźwięku, przez bycie niemową. Nie dorobił się praktycznie żadnego potomstwa, ale kto tam wie, może jakaś samica nim nie pogardziła. Jest zwykłego rozmiaru wiwerną, o długiej szyi i szerokich, miejscami wydartych skrzydłach.

• Dzieci: Chaber (o. Skitav), Marva, Sherinae (o. Tharven)

• Jak na taką drobinę przystało, bardzo mało potrzebuje jedzenia. Czuje, że chociaż w taki sposób może pomóc, zostawiając mięso dla tych, którzy potrzebują znacznie więcej energii niż ona.

• Podziwia silne smoki zaprawione w boju. Zawsze stara się stawiać na powrót Zwiadowców witając ich bukietem kwiatów, by chociaż trochę pokrzepić ich strapione serca. Kłania się wszystkim Strażnikom oddając im wdzięczność za opiekę nad Gniazdem.

• Posiada dodatkową parę nóg, która znacząco ułatwia jej zbiór ziół.

• Lepszy Węch
• Lepszy Wzrok
• Migotanie
• Dodatkowa Para Nóg
• Mniejszy Apetyt

• Głuchy
• Niemowa
• Karzeł x3

Hathil to prawdziwa kruszynka pośród smoków, często ignorowana, wręcz pomijana. Nie należy jednak umniejszać jej zasług dla Gniazda. Jest w pełni oddaną Zielarką. Każdą wolną chwilę spędza pośród roślin, poszukując tych rzadkich i cennych, jednocześnie ceniąc najzwyklejsze polne kwiaty. Jej postać wydaje się wręcz nierealna, zbyt delikatna, przepełniona czystym dobrem i powabem. Podczas gdy wokół wszystkie potężne gady walczą o przetrwanie, ona potrafi się zachwycać pięknem świata oraz cieszyć się chwilą. Ale nawet taki ciepły duch jest potrzebny. Może nawet niezastąpiony, przynosząc otuchy w tym ciężkim dla Gniazda czasie. Jest zawsze chętna do pomocy, nawet tej najdrobniejszej. Jednakże czasem jest jej niebywale ciężko, gdy nie może przełamać bariery między nią, a innymi smokami, bowiem Hathil jest zupełnie głucha, a tym samym nie potrafi w ogóle mówić. Stara się wyrażać poprzez kwiaty i rośliny, choć ten język jest mało zrozumiały dla innych, rzadko kto potrafi docenić jego niesłychaną kreatywność.

Hathil ma też nieco nietypową urodę. Niektórzy złośliwie twierdzą, że jest skrzyżowaniem jaszczurki i lisa. Jej czerwony pysk ma rysy przywodzące na myśl właśnie te lisie, podczas gdy reszta ciała pokryta jest zieloną łuską. Dodatkowo wzdłuż kręgosłupa ciągnie się długa grzywa. Potrafi kontrolować energię wewnątrz ciała, która objawia się migoczącym, błękitnym światłem, które sączy się spomiędzy jej łusek. Hathil jest w stanie rozświetlić całą swoją sylwetkę sprawiając wrażenie eterycznej, niematerialnej istoty.

• Dzieci: Briamore (o. Tharven) • Jest prawdziwą fanatyczką Drzewa Życia, wyznaje tylko jego i tylko jego słucha, co wprowadza ją często w kłopoty.

• Wmawia sobie, że jest oświecona przez jej boga i otrzymuje od niego wizje, które mówią jej, jak ma kroczyć cały smoczy gatunek.

• Duża część smoków w Gnieździe uważa, że jest szalona, inna część ma o niej neutralne zdanie, a znaczna mniejszość szanuje i wyznaje jej poglądy.

• Dodatkowy ogon
• Skrzela
• Migotanie
• Lepszy smak
• Dodatkowe skrzydła

• Delikatne Łuski
• Ślepota

Aya jest uosobieniem dobroci, doświadczyła w swoim życiu wiele zła, jednak zawsze odpowiadała na to dobrem i ciepłem, wierząc, że drzewo właśnie tego chce od nich. Jej życie od urodzenia było trudne, jako że przyszła na świat ślepa, mogła jednak mieć nadzieję cieszenia się spokojnym życiem ponieważ los nie dał jej żadnego naznaczenia, co mówiło jasno, że będzie należeć do Stadnych. Ona widziała w Drzewie Życia przyszłość smoczego gatunku, wręcz boga, którego należy czcić i który wynagrodzi smoki współpracujące ze sobą, próbujące odtworzyć gatunek i wielkość jaką posiadali przed nastaniem Otchłani. Każdy znak potrafi przekształcić jako coś co daje im drzewo życia, chcąc przekonać resztę smoków, że to jest ich zbawienie.

Samica ma smukły, długi pysk i łagodny wyraz twarzy, mimo że na głowie są dwa długie rogi, to dodaje jej tylko uroku. Posiada dwa duże aparaty słuchowe a za nimi błony, za którymi znajdują się skrzela. Samica ma cztery pary skrzydeł, a kolorystyka łusek jest głównie biało pomarańczowa. Przez jej ciało przechodzą kolce, które są zrobione z kości.

• Dzieci: Degrin (m. Lazarette), Rinevan (m. Vharia)

• Obawia się też jak inni śpią, ta fobia tyczy się snu nie tylko jego.

• Pomimo braku chęci do opieki nad innymi czuwa, jakby chciał być gotowy na każde możliwe zagrożenie.

• Uwielbia widok krwi co daje mu wiele różnych możliwości, kto wie... może kiedyś zostanie uzdrowicielem albo wojownikiem Gniazda.

• Dodatkowy ogon
• Migotanie
• Utwardzenie
• Olbrzym
• Jaszczur

• Fobia
• Gorszy węch
• Brak smaku

Smok odosobniony od pisklaka, bojący się snów. Niektórzy boją się światła, albo ciemności, a on obawia się że pogrążony we śnie nigdy się z niego już nie wybudzi. Bardzo ciężki osobnik jeśli chodzi o rozmowę, jednak znający dobrze zasady gniazda jest gotów w każdej chwili za nie zginąć. Woli samotność, jest swojego rodzaju uśpionym wojownikiem. Doskonały materiał na obrońce tej krainy, przeszkoda tkwi w jego fobii. Jak było wspomniane boi się na dłuższą chwile zamknąć ślepi, z trudem przesypia całą noc. Nie lubi dzieci, jego zdaniem są za bardzo energiczne. Sam oczywiście posiada duże werwy do działania, nie brakuje mu też odwagi. Samiec posiada dwa ogony zakończone ostrzami, parę dosyć pojemnych skrzydeł i jedną parę czarnych jak noc ślepi. Jego łuski granatowe pięknie lśnią w fioletowych światłach dzięki, których jest on łatwo rozpoznawalny w tłumie. Wzdłuż grzbietu aż po ogony wystają dosyć ostre wyrostki, można rzec że takie małe kolce. Wszystkie łuski na jego ciele pięknie nachodzą na siebie tworząc wytrzymałą całość, niezwykłą machinę do walk. Oczywiście są też silne dwie pary łap zakończone cienkimi szponami, jednakże jak bardzo ostrymi...

• Dzieci: Caratacos (o. Morgoth), Kara (o. Coltus)

• Jej jad ma właściwości paraliżujące, jednak nie jest specjalnie silny. Czasem korzysta z niego by uspokoić zbyt rozbrykane pisklaki.

• Jej fobią jest rzeka, do której została wrzucona w dzieciństwie. Pływanie w niej to straszliwa trauma i Yewan nigdy, ale to przenigdy, nie podejdzie do niej na bliżej niż metr.

• Mieszka w samym sercu puszczy wraz z swoimi dziećmi, biologicznymi jak i przygarniętymi.

• Jad
• Skrzela
• Płetwy

• Rozbłysk
• Głucha
• Fobia

Yewan to tak zwana "matka zastępcza" Gniazda. Rolę tą przyjęła po trudnym dzieciństwie, kiedy to jej rodzice wyrzucili ją do rzeki, aby utopiła się i umarła. Nikt właściwie nie wie dlaczego akurat na małą Yewan padło, może dlatego, że nie reagowała na zawołania i piski rozczulających się nad jej pięknem rodziców. Na swoje szczęście, mała odziedziczyła skrzela po którymś z rodziców i zamiast się utopić, dopłynęła do brzegu i wygramoliła się na piasek. Tak zaczęła się jej smutna egzystencja, jako samotnego pisklaka bez żadnego naznaczenia. Weszła w wiek podrostka już tak wydoroślała, że nie jeden smok w pełni wieku mógłby jej zazdrościć. Przyszedł wreszcie dzień, gdy stwierdziła, że czas zadecydować, jaką drogę życia chce obrać. Spacerowała wtedy puszczą, gdy nagle natknęła się na płaczącego pisklaka. Poznała że płacze po tym, że łzy leciały mu po policzkach, nie słyszała go przecież. Natychmiast porzuciła wszystkie myśli i poświęciła całą uwagę maluchowi. I tak znalazła swoje powołanie. Została tą, której oddawane są niechciane dzieci. Wszystkie wychowuje jak swoje, nie ważne, jak szkaradne czy wspaniałe. Jej charakter doskonale komplementuje to zajęcie, jest przepełniona empatią i miłością do wszystkiego, chcąc najlepiej dla każdego. Sama zwykle chodzi głodna, aby wykarmić swoje młode. Wyróżnia ją niezwykła uroda, długie wąsy po obu stornach pyska, bujna korona z rogowej płytki i błyszczące się, wręcz świecące łuski.

• Dzieci: Brak, za młoda
• Jest dosyć strachliwa
• Nie lubi stworzeń puski
• Kocha odpoczywać nad wodą

• Jad
• Bystra

• Brak Zionięcia
• Karzeł x3
• Brak Smaku • Rozbłysk

Jest smokiem nad wyraz lubującym się w zabawach choć małomównym i nie zawsze łatwo namówić ją na współprace. Nie łatwo też zmienić jej zdanie na temat niektórych rzeczy czy smoków kiedy ona trzyma się własnego pokręconego rozumowania. Mimo, że łatwo jej idzie zrozumienie o co chodzi innym to nie jest zbyt skora do poznawania nowych smoków. Może jest odrobinę szalona i czasami wredna lub irytująca jednak ma też parę dobrych cech, jest miła, pomocna oraz nad wyraz opiekuńcza względem innych. Kiedy coś jej nie pasuje nie potrafi powstrzymać się przed tym żeby jakoś tego nie oznajmić czy to przez prychanie czy też warczenie. Czasami może wydawać się też odrobinę wrogo nastawiona ale to wszystko przez to że nie ufa innym dopóki ich nie pozna i nie udowodnią jej że są godni jej zaufania. Kiedy już tego dokonają mogą spokojnie liczyć na pomoc z jej strony

Cialo smoczycy pokrywają brązowe i złote łuski które ciasno przylegają do ciała smoczycy. Od czubka głowy do końca ogona ciągną się krótkie ostre kolce o czarnej barwie. Na głowie ma też parę długich lekko skręconych grubych i długich rogów o tej samej barwie co kolce. Jej pazury mają fioletową barwę a błona dużych skrzydeł przybrała barwę płynnego złota. Tęczówki jej oczu mają żywą zieloną barwę dzięki czemu wyglądałyby niewinnie gdyby nie pionowe źrenice które przecinają jej tęczówki i sprawiając że wygląda bardziej drapieżnie. Jej spojrzenie jest zazwyczaj ciepłe jednak kiedy kłóci się z kimś może się wydawać, że zaczynają się jarzyć a ich kolor może wydawać się zmniejszy.

• Dzieci: brak, jest za młoda

• Mimo że jej głos zazwyczaj jest dość monotonny i nie nacechowany żadnymi silniejszymi emocjami, ma bardzo przyjemne dla ucha brzmienie.

• Spór pomiędzy kastą Zwiadowców i Strażników jest dla niej czymś zupełnie niezrozumiałym oraz nielogicznym; szczególnie, że każda grupa ma inne zadania i na pewno na współpracy całe Gniazdo wyszłoby znacznie lepiej.

• Nie czuje się jakoś mocno związana z rodziną, dla niej to tylko więzy krwi, na które i tak nie posiada większego wpływu.

• Raczej ciepłolubna, aczkolwiek preferuje miejsca w pobliżu zbiorników wodnych. Głównie przez to, że szum płynącej wody ma na nią bardzo kojący wpływ. Uwielbia także deszcz.

• Bystry
• Mniejszy Apetyt
• Lepszy Węch
• Lepszy Wzrok

• Karzeł x2
• Hemofilia
• Brak Zionięcia
• Alergia
• Delikatne Łuski

Nilue przede wszystkim jest bardzo bezpośrednia, wręcz szczera aż do bólu, a jednocześnie zupełnie pozbawiona taktu. Empatia również jest jej czymś całkowicie obcym, tak jak i uczucia oraz emocje, do których zasadniczo nie przywiązuje większej wagi. Co z kolei sprawia, że może sprawiać wrażenie zwyczajnie złośliwej, choć nie robi tego z premedytacją. Taka po prostu jest. Przy tym wszystkim jednak sama nie jest zupełnie pozbawiona emocji, ba, czasem nawet dość płynnie popada z jednej skrajności w inną, aczkolwiek mogą się one wydawać momentami nieco wytłumione ze względu na jej mocno racjonalne podejście do świata (i zazwyczaj monotonny głos, tak do kompletu). Przez taki punkt widzenia nie sposób jej przekonać o istnieniu czegoś wyłącznie na słowo. Musi daną rzecz zobaczyć na własne oczy albo i nawet dotknąć, żeby uwierzyć – w innym przypadku klasyfikuje ją zwyczajny mit czy inną bujdę.
Dość pewna siebie i ambitna, skora do poszerzania własnych horyzontów o nową wiedzę oraz umiejętności. Smoczycę cechuje również spory upór, zarówno jeśli mowa o przekonaniach, jak i w dążeniu do postawionych sobie celów. Do tego stopnia, że błękitnołuska byłaby zdolna nawet pójść po trupach, jeśli tego wymagałoby osiągnięcie jej celu. Nilue nie można też zaliczyć do milczków pokornie akceptujących swój los – jeśli odczuje, że została potraktowana niesprawiedliwie na pewno nie omieszka o tym poinformować i to w dość głośny sposób. Co jak co, ale zdecydowanie nie pozwoli nikomu wejść sobie na łeb, szczególnie że nie ma postury, którą mogłaby wzbudzić w innych z miejsca strach oraz szacunek, więc musi to robić wokalnie. Nie jest wprawdzie jakoś bardzo skłonna do przemocy fizycznej, ale w razie potrzeby na pewno nie zawahałaby się skorzystać ze swoich zębów oraz szponów.
Raczej prostolinijny i może też zarazem ciut toporny tok myślenia sprawia, że Nilue nie pojmuje większości żartów ani nie wyłapuje pewnych niuansów czy dwuznaczności, wszystko biorąc bardzo dosłownie. Naprawdę bardzo. Nie można jednak powiedzieć, żeby smoczyca była głupia czy coś, gdyż inteligencja to rzecz, której definitywnie nie da się tej osobniczce odmówić; jej umysł po prostu podąża zupełnie innymi ścieżkami i jest nakierowany na inne priorytety. Co dla innych jest rzeczą oczywistą niekoniecznie musi być takie i dla niej.

Zwyczajna – tym jednym słowem można w ogólnikowy sposób opisać w zasadzie całą aparycję Nilue. Smoczyca praktycznie niczym nie wyróżnia się na tle innych mieszkańców Gniazda; nie ma żadnych fikuśnych zdobień na ciele ani też nadmiaru bądź niedostatku kończyn czy innych części ciała. Jest wręcz do bólu zwyczajna, co jednak nigdy jej nie zawadzało.
Jeśli jednak chciałoby się opisać ją bardziej szczegółowo, to pierwszą rzeczą jaka rzuca się w oczy to fakt, że Nilue jest mniejsza niż powinien być smok w jej wieku i nic nie wskazuje na to, żeby miała jeszcze urosnąć; uplasowała się ostatecznie na niecałych dziesięciu metrach długości. Samica odznacza się stosunkowo szczupłą i drobną sylwetką, ale jednocześnie nie można jej nazwać zupełnie wątłą czy cherlawą. Taka w sam raz, o. Jej ciało okrywają niewielkie łuski o delikatnie metalicznym połysku barwy niemal jednolicie błękitnej, która ustępuje jedynie bieli na podbrzuszu smoczycy; przy czym przejście z jednego koloru w drugi jest płynne.
Trójkątny łeb samicy zdobią dwie pary delikatnie zakrzywionych rogów, z których górna para jest masywniejsza i dłuższa od tej dolnej. Ponadto na łuku szczęki posiada kilka kostnych, zaostrzonych na końcach wyrostków; podobne można również u niej dojrzeć wzdłuż początkowego odcinka średniej długości szyi. Ślepia Nilue są koloru – tak dla odmiany, hehe – niebieskiego.
Jej skrzydła są rozłożyste i pięciopalczaste; między paliczkami rozciągnięta jest półprzezroczysta membrana w kolorze o ton jaśniejszym niż podstawowa barwa jej ciała. Poza tym posiada normalne kończyny sztuk dokładnie cztery; dwie z przodu i dwie z tyłu. Zarówno przednie, jak i tylne łapy są czteropalczaste; wszystkie paliczki (nie wyłączając tych budujących skrzydła) zakończone są jasnymi pazurami. Ogon Nilue jest giętki i ma adekwatną długość w stosunku do reszty ciała smoczycy.
Elementem, na który jeszcze warto zwrócić uwagę jest niezbyt długa ani też niezbyt obfita grzywa koloru ton ciemniejszego niż łuski, której początek znajduje się w miejscu styku łba z karkiem. Ciągnie się ona wzdłuż całej szyi, grzbietu i kończy się mniej więcej w 2/3 długości ogona. Potem futro objawia się jeszcze w formie obfitszego pędzla na końcu ogona, a także jego kępy można znaleźć na łokciach oraz piętach samicy.

• Dzieci: brak, jest za młoda

• Specyficzna. Od zawsze mówiła dziwnie, przeciągając literę r, jakby wkładając w nią zbyt wiele uwagi, lub niekiedy zupełnie ją gubiąc gdzieś po drodze lub przekręcając, niby to w pośpiechu, jakoby czasami, na przekór, dorzucając do swojego mówienia nutę niedbałości. Mimo to nikomu nie przeszkadzało w zasłuchiwaniu się w jej melodyjnym, przyjemnym głosie.

• Miała swoje dziwactwa; ożywała bardziej wieczorami, nie lubiła upalnych dni.

• Dręczona fobią, bała się wysokości, dziękując jednocześnie losowi za odebranie jej skrzydeł.

• Bystry
• Widzenie w Ciemnościach
• Lepszy Słuch
• Lepszy Wzrok

• Karzeł x2
• Hemofilia
• Brak Zionięcia
• Alergia
• Brak Smaku
• Brak Skrzydeł
• Delikatne Łuski
• Fobia
• Rozbłysk

Stonowana. Nigdy nie wychylała się przed szereg bardziej, niż było to potrzebne. Zawsze wolała stać gdzieś na uboczu, obserwować wszystko z boku, miast wtrącać się w sam środek. Nie mówi zbyt wiele, raczej szczędzi słowach, chętniej wysłucha, niźli samej coś opowie. Może z nieco wypranymi emocjami, które często nie znajdują ujścia innego, niźli świecących punktach na jej ciele. Nie raduje się często, nie wścieka. Płynie przez życie bez większych wybuchów uczuć, większość z nich tłumiąc w sobie. Racjonalistka, na pierwszym miejscu stawiając właśnie rozum i własne (i czasami innych) doświadczenia. Pomocna, choć nie z tak dobrym sercem, jak jej matki, uprzejmie zainteresowana życiem innych, nie jest jednak w tym nachalna. Łaknie wiedzy, pragnie iść do przodu, uczyć się, swoją pasję odnajdując w zgłębianiu tajemnic smoczych ciał i umysłów. Posiada względnie łagodne serce. Nie życzy nikomu źle, jednak nie daje się z tego powodu wykorzystywać. Mimo wszystko na pierwszym miejscu stawia samą siebie i bardzo bliskie jej osoby. Zdaje sobie sprawę ze swoich wad i zalet, nie wstydzi się ich, choć, bardzo często, te negatywne cechy wywołują w niej niechęć.

Drobinka. Nieco wyższa od własnej matki, lecz z pewnością dużo niższa od innych, normalnych smoków. Specyficzna, wyróżnia się na tle większości smoczego społeczeństwa. Pierwszą rzeczą, jaka rzuca się w oczy to jej niezbyt długie futro w kolorze głębokiej czerni, zaś kolejną - brak skrzydeł, pomimo posiadania uskrzydlonych rodziców. Następną jest jej pokaźna korona, dwa rzędy piór wyrastających z tyłu jej łba, rozciągając się w górę, na boki. Odwraca to uwagę od niezwykle smukłego pyska, dużych, świetlistych ślepi w kolorze jasnego niebieskiego, które jarzą się światłem, gdy tylko czarnofutrą poniosą mocniejsze emocje. Od dolnej powieki ciągnie się świecąca linia, która rozgałęzia się na poliku, przyozdobiona kropeczkami, tworząc coś na wzór niewielkiej konstelacji. Stosunkowo długa szyja, a dalej - chudziutki i drobny tułów. Łapy, zaś na "łokciach" porasta je nieco dłuższe futro, podobnie jak jej podbrzusze i spód długiego ogona, pozbawionego jakiegokolwiek niezwykłego zakończenia. Świecące punkty pojawiają się także pod jej futrem po bokach i na szyi, zwykle niewidoczne, gdy ta trwa w obojętności, marazmie. Kropki, połączone niekiedy cienkimi liniami, tworząc układy na podobieństwo tych na polikach, jarząc się podobnym kolorem, co jej ślepia.