• Dzieci: Darki, Korona (m. Leda), Vanadul (m. Liea)

• Szanuje każdego smoka i potrafi wybaczać każde błędy, jednak jeśli chodzi o dobro ogółu jest bezwzględny i surowy.

• Nie rozumie konfliktu między ugrupowaniami, to też będzie starał się uspokoić wszelkie zamieszki, do jakich dochodzi z udziałem jego podwładnych.

• Mimo że nie posiada smaku naprawdę jest wybredny, jeśli chodzi o jedzenie. To chyba jego największa wada, bo nie lubi jeść jakichś resztek ani mięsa z potworów pustki. Niestety mus to mus.

• Utwardzenie
• Bystry

• Brak Zionięcia
• Brak Smaku

Belenos, uważany za jednego z najinteligentniejszych i zrównoważonych gadów. Potrafi zachować zimną krew w każdej sytuacji, kieruje się rozsądkiem i dobrem gniazda, wiedząc też, że na wojnie nie można obejść się bez ofiar. Nie oznacza to, że poświęca swoich żołnierzy od tak. Musi być pewien, że przyniesie to korzyść większości. Można powiedzieć, że jest idealistą i wciąż wierzy w to, że ugrupowania zaniechają bezsensownych według niego sporów i połączą siły, aby mogli urosnąć w siłę i obrócić swoją obecną sytuację. Pomaga, jeśli widzi, że coś się dzieje, sam nieraz uszedł z beznadziejnej sytuacji z życiem i przeżył mnóstwo wypadów za barierę, co z połączeniem jego rozsądku i inteligencji, utorowało mu drogę na samą górę hierarchii zwiadowców. Sprawuje tę funkcję do dziś i mimo że wielokrotnie próbowano go awansować jeszcze wyżej, on odmawiał, chcąc dowodzić wojskiem i mieć według niego czynny udział w poszerzaniu wiedzy o świecie poza Barierą. Jego łuski są srebrne i twarde, przypominają wręcz metal. Sam gad ma dwa dość duże rogi na łbie i wiele małych, pięć błon również ozdabia jego głowę. Posiada wyjątkowo długie i ostre szpony. Sam rozmiar jego ciała nie przewyższa innych smoków, tak samo długość z ogonem to 12 metrów, a rozpiętość skrzydeł wynosi 10 metrów.

• Dzieci: Haxaya, Sahlokniir (m. Vharia) Marva (m. Hathil)

• Jest uczulony na Prosznika. Choć przezornie trzyma się z dala od wszelkich ziół. Uważa, że szanujące się smoki nie powinny się hańbić zbieraniem kwiatków na polanach.

• Doskonale widzi w ciemnościach, przez co zawsze jest przydzielany do nocnych ataków.

• Ma obojętny stosunek do polityki. Nie interesują go spiski ani cicha walka o władzę między ugrupowaniami czy nawet wewnątrz nich samych. Tak długo jak może zajmować się tym, do czego został stworzony, czyli zabijaniem, ma szczerze gdzieś, kto rządzi.

• Olbrzym
• Widzenie w Ciemnościach

• Mniej Nóg
• Gorszy Węch
• Brak Smaku
• Alergia

Felgurh to doświadczony zabójca stworzeń Pustki, ruszający do walki z zatrważającą pewnością siebie, a może nawet szaleństwem. Słowa „formacja”, „strategia” czy „porządek” są mu zupełnie obce. Właściwie przez większość czasu zdaje się mieć lekceważące podejście do rozkazów oraz dyscypliny wojskowej. Jednakże Dowódca Zwiadowców zdążył już nawyknąć do jego specyficznego, niewybrednego charakteru, a nawet zdołał nauczyć się skutecznie zarządzać bestią ukierunkowując jego niepohamowaną chęć walki oraz pragnienie krwi we właściwą stronę nie narażając przy tym życia i zdrowia towarzyszy.

Kto wie, może w tym szaleństwie jest metoda? Gdy jeden wariat skupia na sobie uwagę potworów, dając w tym czasie innym szansę na przyjęcie dogodnej pozycji do ataku? Jedno jest pewne, nikt nie odmówi Felgurhowi doskonałych umiejętności prowadzenia podniebnych walk. Jak na wywerna przystało, w powietrzu jest wprost niezrównany – potrafi osiągać ogromne prędkości zachowując przy tym imponującą zwrotność. Nie boi się kontaktowej walki, podczas gdy większość smoków zazwyczaj stara się atakować poprzez zionięcie zachowując jednocześnie bezpieczny dystans. Felgurh natomiast łaknie krwi. Nie wyobraża sobie starcia bez zatopienia swych kłów i szponów w cielsku przeciwnika, bez posmakowania metalicznego posmaku posoki. I nikt spośród Zwiadowców nie śmiałby mu wytknąć jawnej niedorzeczności jego obsesji na punkcie krwi. Nawet jeśli wszyscy doskonale zdają sobie sprawę, że Śmiercionośny nie rozróżnia żadnych smaków, od zawsze będąc całkowicie pozbawionym tego zmysłu. Kto by jednak szukał zwady z porywczą bestią? Gdy każdy wie, że sam Felgurh nigdy nie zaatakuje bez powodu, stąd wypadałoby mu takowego nie dawać.

• Dzieci: Abraxus, Belial, Evil Thoughts, Naga (o. Samael)

• Jej imię w danym języku oznacza Niosącą Śmierć. Rodzice skupili się na tym by nadać swemu dziecku miano budzące grozę, aby naznaczyć ją siłą i bezwzględnością, dzięki którym przetrwa najstraszliwsze wyzwania rzucone przez los.

• Uważa Uzdrowiciela – Samaela poniekąd za swoją własność. On sam nie odczuwa tego, ale każda samica, która odważy się zalecać do niego może czuć się zagrożona. Ona natomiast nie narzeka na brak amatorów, zdecydowana większość zwyczajnie w świecie się jej obawia i stara się schodzić z drogi.

• Jest uczulona na niektóre medyczne zioła, stara się trzymać z dala od zbiorów swojego partnera.

• Utwardzenie
• Olbrzym x1
• Zmysł Ciepła

• Ograniczony
• Gorszy Węch
• Alergia

Smoczyca o niezwykle silnej, wręcz samczej budowie. Często zresztą jest mylona z płcią przeciwna. Mocne, spore płyty tworzą silny pancerz, na którym niejeden smok połamał już swoje pazury. Skrzydła sporej wielkości, pozwalające na zwinne przemieszczanie się pomimo wykraczających poza przeciętną rozmiarów. Jej ciało zdobią liczne kolce, od głowy poczynając aż po sam koniuszek ogona. Służą jej wyśmienicie do bezwzględnego ranienia przeciwników.

Astaroth wyróżnia się swoim ognisty, trudnym do utemperowania charakterem, który odziedziczyła po rodzicach. Nawet jeśli nie otoczyli jej nigdy troskliwą opieką, a ona sama bardzo szybko usamodzielniła się, wciąż stanowi nieodzowny obraz pary uznanych Zwiadowców.

Nie wierzy w miłość, choć jej ścieżka dziwie skrzyżowała się z samcem, który jak na złość okazał się być zupełnym przeciwieństwem jej gorącego temperamentu. Uczucia uważa za słabość, dlatego lubi myśleć o ich relacji jak o układzie, z którego obie strony czerpią jedynie korzyści. Nie lubi przyznawać przed sobą, że zwyczajnie lubi towarzystwo chłodnego Uzdrowiciela. W skrytości ducha cieszy się, że szanuje ją za jej zdolności i nigdy nie ocenia poprzez pryzmat jej wyglądu, tak jak wszyscy inni wokół. Może dlatego z czasem zdystansowała się od reszty gadów przyjmując coraz to straszliwszą maskę potwora, do którego nikt nie powinien się zbliżać, jeśli mu tylko życie miłe. Jej jedynym celem w życiu jest bycie najpotężniejszym gadem w krainie, może nawet przebić samą Namiestniczkę Lensę i zapisać się w historii Gniazda jako najskuteczniejsza Śmiercionośna. Ma wręcz obsesję na punkcie siły i mocy. Astaroth jest niezwykle porywcza i agresywna, a przy tym mało rozsądna, niejednokrotnie przyszło jej zapłacić za impulsywność. Potrafi jednak przyjąć na siebie konsekwencje swych działań bez zbędnego użalania się nad sobą. Nie zdarza się jej narzekać, idzie po prostu niestrudzenie i wytrwale przed siebie.

• Dzieci: Degrin (o. Shadow), Rajani (o. Niv'Hran)

• Tak naprawdę to niewiele smoków wie, że Lazarette nie ma zmysłu węchu, nigdy nie czuła się z tego powodu źle, uważała, że jej się to nie przydaje.

• Nie lubi rozmawiać, woli przechodzić do działania i pokazywać swoje racje czynami.

• Jako samica często była dyskryminowana wśród innych samców, uważana za słabszą i gorszą, zwłaszcza przez swój rozmiar, jednak udowodniła wszystkim, że potrafi daleko zajść pomimo takich wad.

• Mimo że potrafi walczyć to o wiele lepiej sprawdza się w badaniu istot pustki, chociaż często nie kończy się to tylko na nich, przez co ma bardzo nieprzychylną reputację.

• Jaszczur
• Rozdwojony Język
• Kameleon

• Brak skrzydeł
• Brak Węchu
• Karzeł
• Mniej Nóg

Lazarette może wydawać się łagodną i spokojną smoczycą, ale to tylko jedna z jej wielu twarzy, jest podstępna i przebiegła, a przy tym bardzo spostrzegawcza. Natura nie obdarzyła jej dużym rozmiarem, jednak zawsze była dłuższa od innych smoków . Nawet pomimo braku skrzydeł przysłużyła się w oddziale Zwiadowców na tyle, aby wejść na posadę Pustkowca i nie zamierza z tego miejsca szybko rezygnować, ponieważ od dawna wie, że badanie stworzeń pustki jest tym, co chce robić. Zawsze pasjonowały ją one na wszelkie sposoby, skąd się wzięły, jak się zachowują w określonych warunkach. Oddaje całą siebie w badanie tych istot. Często kłóci się z dowódcą, który ma znacznie inne zdanie na wiele tematów od niej, jednak jest mu bezwzględnie posłuszna i na polu walki nigdy nie ośmieliłaby się mu sprzeciwić.

Jest dłuższa od swoich braci, ale przez to mniejsza, posiada rozdwojony język, smukłe ciało nadające jej kształt węża, dwa rogi na głowie i ostre wypustki przechodzące przez całą długość ciała smoczycy. Łuski są koloru białego, na którym występują czarne i czerwone plamy. Oczy są małe i czerwone.

• Dzieci: Tiamatrax (o. Morgoth)

• Straciła swoich rodziców na jednej z ekspedycji, gdy nie zauważyła zbliżających się stworów w porę.

• Po przeżyciach z patrolu przeszła głęboką depresję, jednak wróciła po czasie na swoje stanowisko.

• Od momentu powrotu bardzo się pilnuje, by nie stworzyć ponownie zagrożenia.

• Utwardzenie
• Lepszy Słuch
• Lepszy Węch
• Lepszy Wzrok
• Echolokacja

• Brak Smaku
• Alergia
• Fobia
• Brak Zionięcia
• Hemofilia

Samica o matowych łuskach, których nijak określić kolor. Większość uważa je za niebieskie, niektórzy uważają, że wpada w odcienie fioletu. Zwyczajowo jest bardzo pogodnym gadem, o bardzo delikatnej duszy. Bardzo łatwo zranić ją słowami bądź ciężkim rozkazem. Odpowiedzialna jest za patrolowanie terenów w momencie wyruszenia zwiadu, to właśnie do niej należy wczesne wykrycie zagrożenia. Nierzadko w jej łapach leży życie innych smoków. Jej starania często doprowadziły do wykrycia Stworzeń Pustki, dzięki czemu można było sprawnie przeprowadzić odwrót bez zbędnych ofiar.

Ciliria jest muskularnej budowy smoczycą, choć nie wyróżnia się na tle innych smoków szczególnymi zdobieniami. Na łbie posiada dwa niewielkie rogi, a wzdłuż kręgosłupa biegną sporej wielkości wypustki, których nieraz używa w akcie obrony.

• Dzieci: Nilue (m. Liea), Kara (m. Yewan)

• Nie umie rozmawiać z innymi, co nie znaczy, że nie lubi tego robić.

• Poza barierą jest bardzo skupiony na swojej pracy i nie w głowie mu konflikty, choć w Gnieździe odpowie na każdą zaczepkę, bardzo łatwo go zdenerwować.

• Przydaje się w roli Patrolującego, ponieważ posiada zmysł ciepła, który niemal bezbłędnie pokazuje mu okoliczne stworzenia, które mogą umykać zwykłemu wzrokowi i pomimo swej ślepoty, porusza się normalnie.

• Zmysł Ciepła
• Lepszy Słuch
• Lepszy Węch

• Ślepota
• Alergia
• Delikatne Łuski
• Wilczy Apetyt

Smok dość wyobcowany, raczej nieprzyzwyczajony do kontaktów z innymi, w większości co można od niego usłyszeć to jakieś gadaniny o cieniach, które są jego towarzyszami i przyjaciółmi. Nikt nie rozumie o co mu chodzi, jednak wiadomym jest, że smok posiada niesamowite zdolności maskowania się, co pomaga wykonywać mu swoje obowiązki. Jest raczej neutralnie postrzegany.

Samiec zwyczajnych rozmiarów, o niesamowicie delikatnych łuskach koloru czarnego. Dwie pary szarych rogów na łbie, skrzydła duże, błoniaste, wewnątrz koloru niebieskiego, tak samo jak błony, przechodzące przez całą długość ciała. Ogon lekko na końcu zakręcony, a na końcówkach skrzydeł posiada krótkie, ostre wypustki.

• Dzieci: Lunarson (o. Skitav), Mheall (o. Niv'Hran)

• Jedni Zwiadowcy drżą ze strachu przed wyprawami, modląc się za każdym razem o swój bezpieczny powrót. Invhi należy do tej drugiej grupy – uzależnionej od adrenaliny, pragnącej poznawać nowe tereny. Jest przekonana, że ich przyszłość jest tam gdzieś daleko, nie w tej stęchłej norze za barierą.

• Posiada nietypowe uczulenie, które nie objawia się nagłymi atakami, lecz po długotrwałym wystawieniu się na silne słońce może mieć problemy ze zmianą barw łusek.

• Invhi nie przywiązuje się w ogóle do swojego potomstwa. Po złożeniu jaj pozostawia je pod opiekę innych samic.

• Stroni od walki, nie lubi tracić energię na bezsensowne konflikty.

• Kameleon
• Lepszy Węch

• Karzeł
• Alergia
• Ograniczony

Wybór profesji dla Invhi było dziecinnie łatwe i oczywiste. Można powiedzieć, że została wprost stworzona by tropić ślady, przy czym pozostając kompletnie niezauważona aż do momentu zawiadomienia Łowców. Zadania Tropiciela przyszły jest wyjątkowo gładko. Wykonuje je niemalże automatycznie, bez nadmiernego zastanawiania się i analizowania zagrożeń. Liczy się ten zapach zwierzęcego mięsa, który znaczy powietrze i wybija się ponad otoczenie. Węch jest jej głównym zmysłem, inne wówczas zaczynają zajmować drugoplanowe role. Nie jest wielka, właściwie jest nieco mniejsza od przeciętnego smoka, co w tym wypadku działa tylko na jej korzyść. Najważniejszy jednak jej atut to łuski. Na co dzień ciemno-fioletowej barwy, potrafią zmieniać swój kolor w zależności od danej potrzeby. Skrada się wysokiej trawie? Ciemne łuski zaczynają przyjmować zielone tony. Jest na bagiennym terenie? Przywdziewa brązowo-szare ubarwienie wtapiające ją w ponury charakter mokradeł. Zapadła noc? Jej łuski wpadają w smolistą, czarną szatę. Zdolność ta jednak posiada pewne ograniczenia – nie jest w stanie uzyskiwać jasnych kolorów. Chociaż i tak dysponuje szerokim wachlarzem barw, zupełnie wystarczającym w jej pracy Tropiciela.

• Dzieci: Sherinae (m. Hathil), Xevertis (m. Larrisa), Briamore (m. Aya)

• Tharven jest bardzo przesądnym smokiem. Zwłaszcza podczas wypraw wypatruje znaków, poszczególnych elementów odbiegających od normy jak np. nietypowo zabarwiony Księżyc, burze, tęcze czy nawet połamane przez wichurę drzewo może wzbudzić jego niepokój. Dzięki temu łatwiej akceptuje ewentualną śmierć kompanów uznając wówczas, że tak właśnie było zapisane.

• Stara się nie wchodzić w związki z samicami przynależącymi do Zwiadowców. Jeśli już szuka towarzyszki to wśród tych pozostających na stałe w Gnieździe.

• Nie chwali się tym, ale od śmierci swojej ukochanej lęka się ciemności. Bywa to poważnym utrudnieniem podczas nocnych wypraw. Gnębią go też często koszmary.

• Zmysł Ciepła

• Mniej Nóg
• Fobia

Tharven to zdolny Zwiadowca, w pełni świadomy odpowiedzialności spoczywającej na jego formacji. Od samego początku wyróżniający się wielkim oddaniem oraz sumiennością w wykonywaniu powierzonych zadań, nawet tych najmniej istotnych, od których każdy podrostek rozpoczyna swoją karierę. Dość szybko został przekierowany do obowiązków związanych z pozyskiwaniem mięsa dla Gniazda. Brunatne ubarwienie jego łusek połączone z grzebieniami w zgaszonej zieleni okazało się działać na jego korzyść pozwalając mu skutecznie wtopić się w otoczenie. Do tego nietypowy zmysł ciepła pozwalający wykryć nawet najlepiej ukrytą zwierzynę oraz wyśmienita sprawność fizyczna dawały mu ogromną przewagę nad jego ofiarami czyniąc go całkiem wprawnym Łowcą.

Przez wiele lat udawało mu się zachować zadziwiająco spokojną głową, nieźle radząc sobie z dramatami, jakimi była przepełniona służba dla Zwiadowców. Wraz z drugą Łowczynią, z jaką wówczas polował, czuł się wręcz niepokonany. Aż do tej jednej feralnej wyprawy, gdy przyszło im nagle wyruszyć poza barierę pod osłoną nocy. Odkąd tylko wstąpili na obce ziemie, wywerna ogarnęło niepokojące uczucie. Nim się obejrzał, zwyczajne polowanie przerodziło się w prawdziwą jatkę. Ich oddział został kompletnie zaskoczony przez grupkę stworzeń Pustki, które wyrosły niemalże z ziemi nie dając żadnej szansy na przegrupowanie, a tym samym na skoordynowany atak. Tharven pamięta z tamtej nocy mrok, w którym przemykały niewyraźne kształty stworów, przeszywające jęki konających smoków oraz ciężki zapach posoki wiszący w powietrzu. I ta pustka, gdy po rozpaczliwej ucieczce do Gniazda został sam bez swojej ukochanej.

Ilość tragedii, jakich był świadkiem na wyprawach, uczyniło z niego głęboko wierzącego smoka. Tharven jest święcie przekonany, że energia, którą zioną smoki jest jedynie ułamkiem potęgi, jaką pewnego dnia Drzewo Życia w końcu ich obdarzy. Póki co trwa okres próby, w którym całe Gniazdo musi się wykazać chartem ducha by okazać się godnymi tak niesamowitego daru. Przed każdą wyprawą medytuje w ciszy przy Drzewie prosząc w skrytości o łaskę dla Zwiadowców w ich nieustającej walce.

• Dzieci: brak

• Nie jest najbystrzejszym smokiem w Gnieździe, nie można mu jednak odmówić bogatej wyobraźni - znany jest bowiem z tworzenia niesamowitych teorii spiskowych.

• Jego znamię Zwiadowcy znajduje się na czole, zahaczając z jednej strony pyska o powiekę oka, wygląda przez to jak blizna zadana w walce.

• Słaby materiał na ojca, sam zachowuje się jak wieczne dziecko. Nie czuje żadnej odpowiedzialności w kwestii wychowywania piskląt, co nie przeszkadza mu utrzymywać z nimi przyjacielskich relacji już w dorosłym życiu.

• Jest uczulony na mięso stworzeń pustki. Unika je jak tylko może, dodatkowo twierdząc, że spożywanie jego może wywoływać nieodwracalne zmiany w ciałach smoków.

• Nie cierpi Strażników, bez specjalnego powodu, uważa ich za nudziarzy przyssanych do bariery. Stadnych się nie czepia, bo wie, że mają lichą odporność na pustkę.

• Regeneracja
• Dodatkowy Ogon
• Utwardzennie
• Regeneracja
• Lepszy Słuch
• Lepszy Węch

• Brak Zionięcia
• Ograniczony
• Alergia

Vermell posiada pospolity typ budowy ciała - czworonożny, obdarzony jedną parą błoniastych skrzydeł, pokryty czerwoną, zwyczajną łuską. Jest jednak parę szczegółów, które delikatnie mogą go wyróżniać, jak chociażby dwa ogony zakończone ostrymi grotami czy widoczne krótkie wąsy przy pysku.

Dość długo przyszło mu czekać na swój pierwszy awans i właściwie nastąpił on tylko ze względu na kiepską sytuację Zwiadowców. 27. wyprawa zebrała straszliwe żniwo w oddziale, zmuszając Dowódcę do zmian w strukturze formacji. I mimo poważnych zastrzeżeń, jakie Belenos posiada wobec tego szkarłatnego smoka, mianował go na Łowcę. O ile nie można mu odmówić zdolności w walce czy w powietrzu, jego charakter pozostawia już wiele do życzeń. Vermell potrafi być lekkomyślny, przesadnie pewny siebie, porywczy, a przede wszystkim nazbyt żądny przygód. Nie znosi Gniazda, a do tego nie potrafi usiedzieć w miejscu. Często rusza na samowolne wypady poza barierę, nie bacząc czy nie powinien oszczędzać sił na ewentualną, zbliżającą się wyprawę. Nie raz był zmuszony zostać tylko dlatego, że zbyt mocno nadwyrężył swoją wytrzymałość tuż przed właściwą ekspedycją.

• Dzieci: Brak, za młoda.

• Jej bratem, a zarazem najbliższym przyjacielem jest Sahlokniir.

• Energia którą zieje Haxaya przybiera barwę jej łusek: różnych odcieni błękitu.

• Podobnie jak matka, Vharia, Haxaya odczuwa lęk przed pustyniami, jednakże jest w stanie go zwalczyć.

• Z wyglądu przypomina matkę, aczkolwiek na tym ich podobieństwa się kończą, gdyż Haxaya stara się podążać śladami ojca.

• Zmysł Ciepła
• Skrzela
• Płetwy
• Jad (w kłach)
• Dodatkowa para skrzydeł
• Utwardzenie
• Lepszy słuch

• Brak smaku
• Brak węchu
• Alergia
• Wilczy głód
• Rozbłysk
• Karzeł x2

Haxaya nie rzuca się w oczy. Jest mniejsza od przeciętnego smoka i nie wygląda na kogoś wybitnie groźnego. Jej ciało okrywają łuski o różnych odcieniach błękitu. Najjaśniejsze, barwą przypominające lód, znajdują się na brzuchu w postaci szerokich płyt. Podobny kolor mają jej ostre pazury, w które uzbrojone są łapy, oraz zęby. Tułów, szyja oraz nogi są w kolorze czystego, morskiego błękitu, natomiast grzbiet, kolce oraz rogi przypominają czarną toń z granatowym odcieniem. Na tułowiu smoczycy pojawiają się ciemniejsze, falowane linie. Jej świecące oczy mają niebiesko-zieloną barwę. W przeciwieństwie do brata smoczycy, Sahlokniira, jej oczy posiadają cienkie, kocie źrenice. Łeb Haxayi zdobi para dużych, skierowanych ku górze rogów, pomiędzy którymi pojawiają się kolce ciągnące się przez cały kark, grzbiet oraz ogon. Ten ostatni jest długi (nawet jak na smoka) i zakończony błoniastą płetwą, ułatwiającą jej pływanie. O przystosowaniu do wody świadczą także cienkie błony znajdujące się między palcami smoczycy oraz te wyrastające zza szczęki. Haxaya posiada dwie pary dosyć dużych skrzydeł, które umożliwiają jej loty na duże odległości, aczkolwiek nieczęsto ich używa, uznając wodne środowisko za dogodniejsze.

Trudno jest jednoznacznie określić jej charakter i zaszufladkować ją do danej kategorii. Nie jest ani czarna, ani biała, dobra czy zła, wredna bądź miła. Zachowanie smoczycy zależy od osobnika, z którym ma do czynienia. Haxaya jest introwertyczką i w pełni toleruje jedynie obecność swojego brata tj. Sahlokniira. Obecność innych z czasem zaczyna jej przeszkadzać, a nawet ją męczyć, w skutek czego staje się rozdrażniona i czasami zwyczajnie chamska. Nie lubi okazywać uczuć ani głębszych emocji, skrywa je pod maską pozornej obojętności, zaś jej mechanizmem obronnym jest sarkazm oraz ironia. Jest nieufna i zdystansowana, jednakże łatwo wkraść się w jej łaski chociażby za pomocą pochlebstw czy pochwał, pustych słów. Haxaya jest jednak specyficzna i jeśli komuś zaufa to tylko raz - każdy kto zawiedzie jej zaufanie nieodwołalnie trafia na czarną listę, z której nie ma powrotu, gdyż smoczyca nie wybacza łatwo, czym często irytuje Sahlokniira. Bywa egoistyczna oraz zapatrzona w siebie czym z pewnością drażni smoki z najbliższego otoczenia.

• Dzieci: Brak, za młoda.

• Dba o więzy rodzinne, zawsze bierze pod uwagę zdanie swoich opiekunów.

• Chociaż czasami wydaje się stara umysłem wobec swojego wieku, jest marzycielką. Uwielbia samotne wycieczki i obserwowanie krajobrazu Gniazda.

• Nie widzi sensu w sporze między ugrupowaniami i najbardziej na świecie pragnie by współpracowały na rzecz ich wspólnego dobra.

• Jest gorącą orędowniczką eksploracji terenów poza Granicą i podziwia wszystkich Stadnych odpowiedzialnych za badania oraz ziołolecznictwo.

• Dodatkowa Para Oczu
• Bystra
• Płetwy

• Brak smaku
• Karzeł
• Rozbłysk
• Fobia

Zdarzają się smoki, które z wyglądu nie budzą zachwytów, ani nie przyciągają spojrzeń. Łatwo zginąć w tłumie sobie podobnych, jeśli natura nie obdarzyła cię cechami budzącymi zauroczenie, lub odrazę. W przypadku Korony mieszanka obu tych odczuć wytworzyła nietypowe wrażenie, iż być może jest w niej coś interesującego, ale w gruncie rzeczy ciężko określić czy aby na pewno.

Odznacza się typową dla aktywnych fizycznie samic smukłą, przyzwyczajoną do ruchu sylwetką, chociaż proporcjonalny układ zaburza niski wzrost. Z pewnością łatwo zauważyć dodatkową parę jasno iskrzących oczu o malinowych, lub w zależności od światła — szkarłatnych tęczówkach. Nie można również przegapić pary smukłych rogów, podwójną wyrastającą z czoła, splatającą się w wyższych partiach i tą dolną, ciągnącą się wzdłuż linii żuchwy. W promieniach słońca mają metaliczny poblask, ale nocą kolor znacznie ciemnieje. Łuski Korony cechują się szarawym, wpadającym w fiolet odcieniem, nabierającym soczystości w dobrym oświetleniu, które pięknie eksponuje też purpurowe opierzenie okalające tył szyi samicy. Co jakiś czas zdarza się również smoczycy emanować punktowym światłem w konkretnych miejscach na ciele gdzie pysznią się znamiona Zwiadowcy. Robi to zwłaszcza w sytuacjach wyjątkowo stresujących i emocjonujących. Od jej policzków o ostrych rysach odchodzi kilka złotych czułek, zakończonych ozdobnymi piórkami. Posiada jedną parę delikatnych skrzydeł, zakończonych ostrymi wyszczerbieniami, które okala złota obwódka, oraz mebrany o podobnej budowie na przednich łapach, które znacznie ułatwiają poruszanie się w wodzie.

Należy do tego rodzaju osobowości, które wprawiają cię w specyficzny nastrój, gdy przebywasz wystarczająco długo w ich towarzystwie. Z jednej strony, jest w niej coś magnetycznego co sprawia że ciekawi cię jej historia, z drugiej jednak wydaje się do tego stopnia nieprzenikniona, że aż mało interesująca. Nie jest wylewna i z pozoru może wydawać się nieco wycofana, jednak nie można postawić bardziej mylącej tezy. Kiedy już jednak zdecyduje się wziąć udział w dyskusji robi to całkowicie świadomie, zręcznie manipuluje wypowiadanymi słowami i sposobem ich przekazu do tego stopnia, że czasami aż trudno nie przyznać jej racji. Jeśli z góry założyłeś jej słabość możesz się niemile rozczarować skrywanym pod maską obojętności bystrem umysłem, niebojącym się uciekać do manipulacji rozmówcą i z łatwością umiejącym znaleźć wyjście z każdej sytuacji, chociaż nie zagwarantuje ci, iż jest ono zawsze tym dobrym. Korona lubi otaczać się innymi smokami, możliwość obserwacji znajomych w najbliższym środowisku pozwala jej dostrzec co raz to ciekawsze szczegóły, jest też wprawną słuchaczką, co sprawia, że z łatwością nawiązuje nowe kontakty.

Dotąd zdobyte doświadczenie życiowe nauczyło młodą smoczycę, że jeśli ma na kogoś liczyć to tylko na siebie samą. Niewiele ma zatem w swoim sercu miejsca na prawdziwą, zaufaną przyjaźń, nie wspominając już o romansach. Mając w pamięci swoje dziecięce igraszki, z rezerwą podchodzi do tematu znalezienia partnera, a nawet bardziej przeraża ją wizja powierzenia komuś swojego pełnego zaufania. Zdecydowanie zatem nie jest łatwo zaszufladkować Koronę jako dobrą czy złą postać na arenie politycznej Gniazda, jedyne czego ludzie mogą się domyślać to, że nawet mimo młodego wieku wykształtowała w sobie chęć przewodzenia i radzenia innym, co jednak łatwo może zamienić się w ślepy egocentryzm.

Mało rzeczy potrafi ją przerazić, a przynajmniej do tego stopnia żeby zmusić samicę do pokazania tego na zewnątrz. Zawsze zaliczała się do ciekawskich smoków, a perspektywa odkrywania odpowiedzi na męczące jej młody umysł pytania jest bardziej niż zachęcająca. Nie zmienia to jednak faktu, że ze swoim wrodzonym uporem i potrzebą samodzielnego działa, ma niewielkie szanse na zajście tak daleko jakby sobie tego życzyła, czy to w hierarchii Gniazda, czy to w gąszczu otaczającym Granicę. Zaryzykuje wiele, jeśli nie nauczy się ufać, polegać na innych, a co może najważniejsze — nie poradzi sobie z demonami przeszłości.

• Dzieci: Brak, samiec jest za młody.

• Energia Sahlokniira mieni się różnymi odcieniami niebieskiego, turkusu oraz zieleni.

• Podobnie jak matka i siostra, on także nie lubi suchych, pustynnych rejonów. Najlepiej czuje się przy zbiornikach wodnych.

• Zawsze śpi pod wodą, a jedynym wyjątkiem od tej reguły są deszczowe dni.

• Płetwy
• Skrzela
• Dodatkowa Para skrzydeł
• Utwardzenie
• Olbrzym x3
• Jaszczur x1
• Dodatkowy ogon

• Mniej Nóg
• Brak smaku
• Rozbłysk
• Alergia
• Mniej nóg
• Wilczy apety

Paleta głębinowych barw okala całe jego ciało. Można by rzec, że odziedziczył ten odcień po ojcu, lecz w połączeniu z morskimi korzeniami matki, wszelakie turkusy jasne i ciemne nabrały magicznego wydźwięku. Barwy jego ciała zawsze się poruszają. Zarówno wewnętrzną, jak i zewnętrzną stronę skrzydeł "zainfekowały" malutkie, niebieskie światełka, przepływające po błonach w różnym, obranym przez siebie kierunku. Wyłącznie po stronie wewnętrznej zaś można zauważyć jaśniejące zawijasy, przypominające zorzę polarną - te pokręcone, powoli poruszające się fale przelewają się również przez boki samca, a wychodzą od nosa. Sahlokniir jest olbrzymi, a gdzie okiem sięgnąć tam pokryty jest błonami, kolcami czy też rogowatymi, ostrymi łuskami - te występują głównie na karku, szyi, piersi i brzuchu, dzięki czemu chronią delikatniejsze miejsca. Charakterystyczną cechą samca jest to, że nie ma on przednich łap - zamiast tego natura obdarzyła go dwiema parami skrzydeł oraz dwoma ogonami, których siła umożliwia mu bardzo sprawne poruszanie się pod wodą, która jest jego niemalże naturalnym siedliskiem. Przy łopatkach i na łbie wyrastają charakterystyczne "antenki", które nieustannie lśnią jasnoniebieskim światłem - podobnie jak ślepia, nozdrza, wnętrze pyska oraz płytkie szczeliny po obu bokach ciała oraz szyi.

Syn Vharii ma długie, lekko zakrzywione do tyłu, ciemnoturkusowe zęby oraz jęzor podobnej barwy, natomiast te "wewnętrzne zęby" są zasłonięte przez "zewnętrzne", które w rzeczywistości są zaostrzonymi, kościano-łuskowatymi tworami. Warto też dodać, że po bokach jego łba wyrastają ciekawie wyglądające rogi.

Pełen gracji i wdzięku, Sahlokniir zawsze wie, co należy powiedzieć i zawsze wie, kiedy rozmowę należy zwieńczyć działaniami - głównie tymi brutalnymi i siłowymi. Zaliczyć go można do smoków ambitnych i niezwykle związanych ze swoim ugrupowaniem oraz pięciem się do góry po kolejnych rangach. By dojść na sam szczyt jest w stanie usłać drogę trupami, nawet jeśli będą należały do innych smoków. Na ogół jest spokojny, stonowany i niezwykle poważny, lecz nigdy nie daje sobie w kaszę dmuchać. Jego stoicka cierpliwość na swoje granice, a przekroczenie ich kończy się natychmiastowym i brutalnym atakiem, niepoprzedzonym żadnym ostrzeżeniem. Jest uparty, asertywny i lubi stawiać na swoim. Jako zwiadowca czuje się znacznie lepszy od smoków z innych ugrupowań i ciężko mu się dziwić - nie będzie przecież odrzucał prawdy. Zdarza mu się być bezczelnym i aroganckim, a jeszcze częściej patrzy na innych z pogardą, tudzież obrzydzeniem, lecz wszystko to zależy od jednostki oraz tego, jakie dany gad wywrze na nim wrażenie. Czasami wystarczy jeden błąd, by podpaść Sahlokniirowi, a jego stracone uznanie ciężko jest odzyskać. Nieograniczonym szacunkiem darzy tylko i wyłącznie swoją siostrę, Haxayę, wobec której poczuwa się do roli opiekuna, choć najpewniej nie jest to w ogóle konieczne. Sam nie wie, dlaczego łączy go ze smoczycą aż tak silna więź, aczkolwiek widzi w ich duecie pewne powiązania i to, że w jakiś sposób się uzupełniają - a to dalej przekładać się będzie na lepszą wydajność podczas wypraw poza barierę. Same plusy.

• Dzieci: Brak, za młoda.

• Niezbyt lubi pływać gdyż jej futro wtedy ją obciąża

• Lubi towarzystwo miłych dla oka samców

• Ma małą słabość do pisklaków

• Widzenie w ciemnościach
• Rozdwojony język
• Lepszy węch

• Karzeł x3
• Delikatne Łuski

Jest dosyć wojowniczo nastawioną samiczką który nie lubi kiedy stroi się z niej żarty . Jest w miarę przyjaźnie nastawiona do innych smoków chodź nie lubi gdy się jej przeszkadza lub wchodzi na jej terytorium czyli do miejsca w którym sypia i spędza czas bez wcześniejszego zawiadomienia. Ma słabość do pisklaków którymi próbuje się opiekować choć z różnym skutkiem. Nie rusza jej widok martwego smoka ani wizja zabicia takowego no bo dlaczego by miała? Każdy kiedyś przecież umiera.

Smukła acz umięśniona samica o długich zgrabnych łapach. Jej cialo pokryte jest średniej długości gęstym, puchatym i miękkim w dotyku futrem o pięknym turkusowym kolorze. Jej skrzydła są duże i szerokie pokryte czarnymi piórami które pokryte były białymi plamkami. Pióra jakie ma na skrzydłach można zauważyć także gdzie indziej. Ciagną się one od środka jej łba do końca ogona. Przy głowie są one gęste niczym lwia grzywa ale wraz z oddalaniem się od łba stają się coraz rzadsze. Stroszy je kiedy jest zdenerwowana. Ma też średniej wielkości uszy osadzone po bokach głowy oraz duże niewinnie wyglądające oczy w głębokim fioletowym kolorze. Ostre szpony są lekko zakrzywione i można je chować i wysuwać. Na swoim lewym biodrze ma znamię zwiadowców które da się rozpoznać dzięki ciemniejszemu odcieniu futra. Mimo ostrych kłów samica wygląda po prostu uroczo i bezbronnie.

• Dzieci: brak

• Jest dość prostym smokiem, chce po prostu żyć swoim życiem i robić to, na co ma ochotę, nie ma żadnych wielkich ambicji czy ideałów, po prostu marzy mu się śmierć ze starości;

• jest świadomy tego, że samice nie będą brały go pod uwagę przy wyborze partnera, więc nawet nie zawraca sobie łba, by im zaimponować. Jego jedyne potomstwo raczej nie będzie owocem mocnej relacji pomiędzy dwoma gadami;

• świetnie sprawuje się na terenach pustynnych dzięki naturalnemu zabarwieniu łusek w kolorze piasku, gdzie ciężko go dostrzec (uwaga pod łapy, serio łatwo go tam przeoczyć);

• uwielbia wygrzewać się na słońcu, dlatego też pustynia jest najczęściej odwiedzanym przez niego miejscem, za to niskie temperatury są jego zmorą.

• Dodatkowa Para Nóg
• Lepszy Słuch
• Lepszy Węch
• Lepszy Wzrok
• Regeneracja
• Rozdwojony Język

• Karzeł x3
• Brak Zionięcia
• Delikatne Łuski
• Ograniczony

Kaler jest dość wyobcowanym samcem, zawsze miał kompleksy ze względu na jego wzrost, nawet wśród karłów, wydawał się być malutki, pewnie przez wzgląd na to, że jego łuski ciasno przylegają do skóry, nie ma skrzydeł, ani dużych rogów, co by mogło sprawiać wrażenie, że jest większy. Nie jest to jednak żadna maska nakładana przez niego, a w głębi serca nie jest dobrym i uczynnym gadem. Po prostu nie lubi innych smoków, naznaczenie jednak każe mu ryzykować życie w imię innych, z czym walczyć nie próbuje. Po prostu robi swoją robotę i oczekuje świętego spokoju. Względem dzieci jest... cóż po prostu jest. Nie będzie ich otaczał nadmierną miłością, ale będzie dla nich ojcem, postara się je wychować, choć jest to rzadko spotykana postawa wśród samców.

Jest... cóż, mały. Najmniejszy z najmniejszych, dodatkowo bez skrzydeł, co u niego można zaliczyć do zalet to dodatkowa para nóg, która sprawia, że jest dość szybki na lądzie. Kolor łusek - piaskowy - idealnie go kamufluje na terenach pustynnych, przez co zwykle tam wysyłany jest na misje. Para dość małych rogów i kilka błon na łbie. Posiada małe nozdrza i niebieskie oczy. Pomimo wszystkich złośliwości, jakie w jego stronę są rzucane, świetnie specjalizuje się w swojej roli i pomimo tego że nie jest już najmłodszy i zasłużył sobie na awans, nigdy nie chciał mieć wyższej rangi. Chociaż nie zawsze trzyma się ustalonej hierarchii, tak próbuje robić wszystkiego po trochę. Jego organizm przystosował sobie od urodzenia możliwość leczenia lekkich ran, więc nie musi udawać się z każdym draśnięciem do uzdrowiciela czy żywić roślinkami na potęgę.

• Dzieci: brak, jest za młoda

• Uwielbia taplać się w wodzie i ciągle w niej przebywać. Wredne smoki mówią, że kiedyś przez to odpadną jej łuski. Jakby ją to obchodziło.

• Lubi kiedy pada deszcz

• Skrzela
• Płetwy
• Zmysł Ciepła

• Karzeł x3
• Alergia
• Rozbłysk

Miła smoczyca, pełna energii i młodzieńczego wigoru. Zazwyczaj większość swojego czasu spędza w wodzie pływając nie gorzej niż nie jedna rybka. A jeśli o rybkach mowa, to bardzo lubi jej wcinać, tak samo jak odnajdywać w wodzie różnego rodzaju błyskotyki czy też bardziej i mniej przydatne rośliny.

Smoczyca, której łuski przybierają barwy w głównej mierze ciemnego błękitu. Same oczy są jednak znacznie jaśniejsze, bardziej swym odcieniem przypominają niebo w środku dnia. Ciało Kary zaś jest długie i pociągłe, przypominające raczej węża lecz pozwalające bez problemu pływać.