Imię: Taharaki
Wiek: 15 lat
Płeć: samiec
Ugrupowanie: Strażnicy
Ranga: Straż Graniczna
Rodzice:
- ojciec Morgoth, po którym (prawdopodobnie!) odziedziczył słaby węch oraz brak smaku. Nie miał z nim kontaktu i w zasadzie nie jest nawet pewien co do tego, czy tatusiek w ogóle spodziewa się, iż byłe członek Granicznych jest jego potomkiem
- matka Ciliria, dzięki której zyskał w spadku też coś pozytywnego: utwardzenie, lepszy słuch i zdolność echolokacji.
Charakter:
Tym, co jako pierwsze rzuca się w oczy kiedy tylko spotkasz Taha, jest na pewno swego rodzaju powściągliwość w kwestii pokazywania emocji. Mało kto jednak wie, czym jest naprawdę spowodowana i raczej postrzegany jest przez to jako burak oraz ogólnie mało sympatyczny typ. Tak naprawdę czuje. Czuje mocno, intensywnie i cierpi z powodu tego, że nie może pozwolić sobie na zbytnie okazywanie tego, co w nim siedzi. Cóż, każda gwałtowniejsza emocja sprawia bowiem, że część ciała momentami świeci jak niewielkie, niebieskawe żaróweczki - a to z kolei sprawia, że smok jest łatwo widoczny. Ponadto z racji na gorszy węch często obawia się, że stanie się łatwym łupem oraz zginie w głupi, niegodny smoka, sposób. Oczywiście kompleksami się nie dzieli, uważając, że im mniej wie o nim potencjalny przeciwnik - tym lepiej, nie tylko dla niego samego, lecz również (a może przede wszystkim) dla całego Gniazda. W końcu łańcuch wart jest tyle, ile uniesie najsłabsze ogniwo, którym nierzadko się uważa, pomimo nauk matki, że przecież każdy posiada jakieś wady oraz szereg zalet, którymi może próbować je zamaskować.
Wydawać się może, że ten ciemny jegomość nie jest towarzyski czy rozmowny. On jednak koncentruje się maksymalnie na wyznaczanych zadaniach, broniąc Gniazda i gotowym będąc w każdej chwili oddać życie, kiedy tylko zajdzie taka konieczna. I chociaż sprawia wrażenie nieprzywiązującego się do napotykanych smoków, tak naprawdę jest lojalnym przyjacielem... każdego, w zasadzie, a ograniczanie kontaktów wynika jedynie ze strachu wspomnianego powyżej - ze strachu, że rozświetli się nagle i sprowadzi na bliskich zagładę.
Z racji na młody wiek nie potrafi jeszcze dostatecznie kontrolować emocji. I chociaż jest w stanie wyciszyć się w sytuacjach zabawnych, wesołych i chwilach szczęścia, o tyle nie umie zapanować nad złością oraz gniewem, które - na całe szczęście - odczuwa raczej rzadko; głównie wtedy, gdy jakiś bezczel zagraża zdrowiu czy bezpieczeństwu jego bliskich. Wtedy też wydaje się zmieniać niemal nie do poznania. Z grzecznego, ułożonego milczka staje się pyskatym, wojowniczym tyranem, nie blokowanym w działaniach przez zwyczajny instynkt samozachowawczy. Działa, nie myśli.
Wygląd:
Taharaki nie jest gadem przesadnie "przypakowanym". Chociaż zatem jest raczej sporym i dobrze zbudowanym stworzeniem, nadal zachował pewną smukłość, co ułatwia mu zwinne strzeżenie granic Gniazda. Jego lot jest dzięki temu lekki, a ciało całkiem sterowne. Cała sylwetka samca pokrywa matowymi łuskami, które - w zależności od oświetlenia - mogą zdawać się szare, granatowe, czasami też całkiem czarne. Para sporych rozmiarów skrzydeł, spowitych czarnymi błonami, zakończonych pazurami - kończyny lotne Taharakiego można przyrównać więc do takich, jakimi posługują się nietoperze. Podobne błony porastają również nasadę ogona, ułatwiając stworzeniu sterowność; koniec ogona zaś zwieńczony czymś na kształt pióropusza - oczywiście z budulca tego samego, co pozostałe elementy mające na celu usprawnienie lotu samca. Pysk całkiem szczupły, wyposażony w ostre zębiska, kolor podniebienia oraz jego wnętrza jasnobłękitny. W podobnym, lodowym odcieniu, są również ślepia gada. Taharaki posiada na łbie parę rogów, skierowanych ku tyłowi, stanowiących niejako osłonę dla wrażliwych uszu smoka. Wzdłuż kręgosłupa, poczynając od nasady głowy a kończąc na linii łopatek, grzbiet oraz szyję strażnika pokrywają twarde kolce - z tym, iż w okolicy pleców są wyraźnie mniejszymi aniżeli jeszcze na etapie szyi. Cztery dość masywne kończyny, pomiędzy palcami których rozpościera się błona (aczkolwiek sam Taharaki uważa ją za absolutnie zbędną, bo pływać nieszczególnie lubi).
Istotnym elementem wyglądu smoka jest jednak coś całkiem innego: w przypływie silnych emocji część łusek niejako się "rozsuwa", pozwalając czystej energii wydzierać spomiędzy nich, co sprawia, że smok zaczyna świecić jasnoniebieskimi elementami. Oczywiście ten rodzaj energii nie jest szkodliwy dla znajdujących się w pobliżu istnień, niemniej zdecydowanie nie sprzyja w utrzymywaniu ewentualnych przeciwników na dystans. A jakby świecił się za mało - pod lewym skrzydłem ma przerośniętą łuskę, która mieni się kolorami tęczy.
Cechy charakterystyczne:
- jasnoniebieskie wnętrze pyska, język oraz oczy - sprawiające czasami wrażenie, jakby się z powodu intensywności swej barwy wręcz świeciły
- rozbłyska kolorem kojarzonym z niebiańskim błękitem
Historia:
Jak wiele smoków w Gnieździe na świat przyszedł jako owoc Nocy Zapomnienia. A przynajmniej taką wersją częstowała go matka, która nie chciała obarczać całkiem wrażliwego (może wbrew pozorom) syna prawdą: tak naprawdę nie powstał dobrowolnie, lecz na drodze gwałtu. Ciliria, która doskonale wiedziała o tym, jak ważne jest przeżycie i wydanie kolejnego pokolenia, pozwoliła ostatecznie nasieniu paskudnego szkodnika na "dotarcie do celu". A że serduszko smoczycy dobre, to pokochała dzieciaka niezależnie od tego, jak wiele przykrości skrywało się pod historią jego pojawienia się w Gnieździe.
Taharaki czuje z nią silną więź, jednocześnie wcale nie pcha się do spotkań z ojcem. Nie dlatego, że coś przeczuwa, bo w końcu nie czyta w myślach i nie ma pojęcia, iż matka od zawsze karmi go kłamstwami czy niedopowiedzeniami, lecz dlatego, iż nie czuje się na to gotowy; wydaje mu się, że nie jest godnym spotkania z osobnikiem, wokół którego niemal krążą legendy. A przy okazji... cóż, zwyczajnie trochę się typa boi. Zresztą boi się całkiem wielu rzeczy: za każdym razem, gdy matka rusza poza barierę, przemierza dniem i nocą granice, wypatrując jej powrotu, starając się wypierać z umysłu wszelkie niepokojące myśli, których gromadzi się cała masa.
Jego życie przebiega - póki co - spokojnie. Obecnie nie żyje już z rodzicielką tak blisko, jak kilka lat temu, niemniej nadal utrzymuje z nią kontakt i pielęgnuje tą więź, pomagając jej przy wychowywaniu kolejnych pisklaków czy w innych kwestiach dnia codziennego.
Zalety:
- Echolokacja
- Lepszy słuch
- Utwardzenie
Wady:
- Rozbłysk
- Brak smaku
- Fobia
- Gorszy węch
Atuty:
- Kamieniarstwo
- Mistrzowska Celność
Inne:
- strumień jego zionięcia przybiera "niebiański" odcień błękitu - jasny, intensywny
