Grube Pnie

-----Cień sunący po rozłożystych koronach drzew tworzących Puszczę stał się wyraźniejszy, gdy błękitnołuska, nieduża smoczyca zniżyła pułap lotu na tyle, że pazurami zaczęła niemal muskać najwyżej położone liście. Nilue przez większość czasu szybowała swobodnie na prądach powietrznych, by za bardzo się nie męczyć, jedynie od czasu do czasu uderzając przy tym skrzydłami dla zachowania odpowiadającej jej wysokości i prędkości. Niebieskie oczy z uwagą śledziły rozpościerający się w dole krajobraz w poszukiwaniu jakiejś wyrwy między drzewami znaczącej dobre miejsce do wylądowania. Lot i towarzyszący mu wiatr delikatnie muskający ciało były przyjemne, ale młoda nie wybrała się w te rejony wyłącznie dla zaznania jakiejś przyjemności, ba, to w zasadzie w ogóle nie było celem, dla którego znalazła się w tym rejonie Gniazda. W końcu dojrzała odpowiednie miejsce i po zatoczeniu lekkiego łuku córa Liei opadła z gracją na nieduży spłachetek trawy pomiędzy drzewami o bardzo potężnych pniach.
-----Złożyła skrzydła i uniosła lekko głowę, lustrując spojrzeniem najbliższą okolicę. Nienaturalna dla takiego miejsca cisza wręcz wwiercała się w jej uszy; nawet ptaki tym razem milczały i nie umilały pobytu swoim śpiewem, choć to akurat łatwo było wyjaśnić – właśnie pojawił się drapieżnik pod jej postacią co skutecznie przepłoszyło, przynajmniej na chwilę, pierzaste stworzonka. Taka cisza jednak Nilue nie przeszkadzała, to była wręcz miła odmiana po gwarze towarzyszącym bardziej tłocznym miejscom. Kwestia niedawnej kradzieży mięsa wciąż była żywo dyskutowana wśród smoczego społeczeństwa i choć Nilue była w głębi równie wzburzona tak zuchwałym czynem jak większość mieszkańców Gniazda, to musiała się nieco od tego odciąć, by móc w spokoju pomyśleć nad własnymi sprawami. Ciekawska natura kazała jej się jednak zastanawiać nad tym kto i dlaczego postanowił przywłaszczyć sobie wspólne dobro, choć to wcale nie należało do jej zadań. To była robota Strażników, a ona miała swoje własne zajęcia; wprawdzie trochę samozwańcze, ale brak oficjalnego przydziału funkcji wcale nie stanowił dla niej większego ograniczenia, skoro posiadła już odpowiednie umiejętności. Niemniej z pewnością błękitna będzie miała uszy i oczy szeroko otwarte, jeśli chodzi o sprawę kradzieży.
-----Tymczasem jednak Nilue zagłębiła się powoli pomiędzy szerokie pnie drzewostanu, między którymi bez trudu mogły się przemieszczać dużo większe gady niż ona, więc dla niej lawirowanie między ogromnymi roślinami tym bardziej nie stanowiło problemu. Czujne ślepia przyglądały się otoczeniu w poszukiwaniu jakichkolwiek odznaczających się elementów, a nozdrza intensywnie pracowały, gdy smoczyca smakowała powietrze próbując wychwycić co bardziej interesujące wonie; była w pełni świadoma, że na prawdziwe rarytasy mogłaby natknąć się jedynie poza Barierą, ale jednocześnie dzięki swojemu bardzo racjonalnemu podejściu do życia wiedziała, że taka wyprawa na obecny moment równałaby się niemal samobójstwu w jej przypadku. Liczyła jednak, że drobny wypad w głębię Puszczy – choć zapewne równie wyeksploatowanej co reszta terytoriów wewnątrz Bariery – nie okaże się kompletnym fiaskiem i stratą czasu. A nawet jeśli, to przynajmniej będzie miała poczucie, że coś robi, że podejmuje jakąś inicjatywę, a nie siedzi gdzieś na czterech literach, czekając aż okazja łaskawie postanowi do niej przyjść sama. To tak w końcu nie działa. Jeśli chcesz coś osiągnąć, to musisz wyjść temu naprzeciw, a nie biernie czekać na cud.

-----Mimo wszystko pokusa wszczęcia jakiegoś własnego śledztwa w sprawie skradzionego mięsa była dla młodej smoczycy bardzo kusząca; na tyle, że prawdopodobnie tylko kwestią czasu byłoby jej samowolne wtrącenie się w kompetencje Strażników, szczególnie że jak do tej pory nie pojawiły się żadne widoczne rezultaty podjętych w tej sprawie działań (wprawdzie od incydentu nie minęło jakoś wiele czasu, ale i tak). Błękitna wszak należała do tych, którym ciężko jest dać czemuś wiarę wyłącznie na słowo; uwierzyć ot tak, że coś faktycznie robią, a nie tylko siedzą na swoich szanownych zadach i o tym rozprawiają czy coś. Przemawiały do niej przede wszystkim namacalne, twarde dowody, a nie słowa, które często nie miały pokrycia w rzeczywistości. Właśnie też z tego względu potrzebowała się odciąć od całego tego bałaganu, by zwyczajnie nie napytać sobie zbędnych problemów wściubianiem nosa w nie do końca swoje sprawy i po części udowadnianiem tak przy okazji, że brak tęczowej łuski czy symbolu skrzydeł wcale aż tak mocno nie determinuje przydatności danego smoka.
-----W obecnej chwili jednak Nilue odłożyła to wszystko na bok, by móc się skupić na bardziej przyziemnych – choć na pewno nie mniej ważnych! – sprawach, które o wiele lepiej korespondują z posiadanymi przez nią umiejętnościami oraz wiedzą, co bardzo skutecznie pozwoliło oderwać jej myśli od całego tego bałaganu. Teraz liczyła się wyłącznie ona sama i otaczająca ją Puszcza, która… raczej nie kryła w sobie żadnych większych sekretów; prawdopodobieństwo, że natrafi na coś czego nie odkryły już wcześniej inne smoki eksplorujące i użytkujące te tereny o wiele dłużej niż ona po nich stąpa było zdecydowanie zbyt niskie, żeby zaczęła stawiać wobec własnej eksploracji obszaru Grubych Pni jakieś większe oczekiwania. W ten sposób przynajmniej się nie rozczaruje, gdy okaże się, że jest dokładnie tak, jak się tego spodziewała od samego początku.
-----Zlustrowanie okolicy stosunkowo szybko przyniosło jakiś rezultat, choć to nie żaden element tutejszej flory przykuł uwagę aspirującej uzdrowicielki i badaczki. Owym ‘czymś’ okazało się być pulsujące niebieskie światło, dość słabo widoczne i niemal niknące w tutejszym półmroku, co wskazywało jednoznacznie na to, że jego źródło musi być dość daleko od miejsca, w którym aktualnie się znajdowała. Inny smok? Ta opcja była chyba najbardziej prawdopodobna, choć Nilue zupełnie nie wykluczała możliwości, że ten blask może być emitowany przez inną istotę, roślinę czy nawet przedmiot. Odległość w końcu nie pozwalała jej jednoznacznie zidentyfikować z czym może mieć do czynienia. Smoczyca przekrzywiła odrobinę głowę na bok, wertując w myślach potencjalne opcje, w tym listę możliwych smoczych kandydatów odznaczających się podobną cechą. Ostatecznie jednak uznała po prostu, że najlepiej będzie się przekonać samemu kto – albo też co – to jest, więc wzięła niewielką poprawkę na kierunek marszu, udając się prosto, przynajmniej na tyle na ile pozwalało jej na to rozmieszczenie drzew, w stronę źródła błękitnego migotania. Starała się tak dobierać swoją trasę, żeby nie stracić go na zbyt długo z oczu.

    Dotarcie do tajemniczego blasku wśród okazałych pni drzew okazało się znacznie większym wyzwaniem niż wstępnie przypuszczała. Szybko bowiem okazało się, że ów błękitne światło wcale nie zamierzało pozostać w jednym miejscu i grzecznie czekać aż uda jej się do niego przedrzeć przez leśne gęstwiny. A skoro wydzielające je źródło było jak najbardziej mobilne, to z całą pewnością mogła wykluczyć element flory tudzież jakiś przedmiot; wprawdzie mogło być tak, że ktoś mógł nieść coś świecącego, ale Nilue aż tak bardzo nie zagłębiała się w tą kwestię i akurat takich opcji w ogóle nie brała pod uwagę. Zostawała więc żywa istota, smok tudzież inne stworzenie mające zdolność do luminescencji.
    Czuła się nieco sfrustrowana, gdy rozbłyski raz po raz niknęły jej nagle z oczu, wyraźnie zmierzając w przeciwnym kierunku i cały czas się od niej oddalając. Od razu jednak odzyskiwała z powrotem rezon, gdy tylko ponownie udawało jej się je wypatrzyć pomiędzy Grubymi Pniami. Z determinacją – możliwe, że godną lepszej sprawy – parła cały czas przed siebie lawirując całkiem sprawnie między drzewami i starając się zmniejszyć dystans między sobą, a właścicielem niebieskiego światła. To również wcale nie było takim łatwym zadaniem, jak mogło brzmieć. Ostatecznie nie była w stanie stwierdzić dokładnie jak długo zajęło jej podążanie w ślad za punktami świetlnymi, ale z pewnością trwało to dłuższą chwilę, niemniej jej wysiłek w końcu się popłacił. No, przynajmniej, jeśli mowa o zbliżeniu się do nieznanego obiektu, bo nadal nie mogła mieć pewności czy właśnie nie zmarnowała zwyczajnie czasu tą zabawą w kotka i myszkę.
    W końcu znalazła się na tyle blisko, że udało jej się dostrzec, iż błękitny blask tak faktycznie układa się we wzór w postaci pasa. Lepiej, ten pas definitywnie musiał znajdować się na smoczej szyi, bo nawet poruszał się w podobny sposób jak ta część ciała. Już samo to poruszyło odpowiednią zapadkę w jej umyśle, ale kiedy dodatkowo wyodrębniła z tła ciemny zarys sylwetki, nie miała już żadnych wątpliwości kto prócz niej znajdował się w tej części Puszczy. Pysk smoczycy delikatnie się rozchylił w bezgłośnym „ooo”, gdy to do niej dotarło. Oto miała przed sobą Samaela, Uzdrowiciela, którego na swój sposób podziwiała; głównie przez to jak bardzo był profesjonalny w pełnieniu swoich obowiązków, pokazując, że medyk wcale nie musi się rozczulać i współczuć swoim pacjentom.
    Zdawało się, że Gniazdowy Uzdrowiciel, zajęty jakimiś swoimi sprawami, nie jest w ogóle świadom obecności innego smoka. Czy powinna w takim razie ten stan zmienić i się ujawnić? Czy może lepiej będzie, jeśli spróbuje jeszcze trochę pozostać w ukryciu i poobserwuje cóż takiego przywiodło go do tej części lasu? Nilue ma swój rozum, owszem, i nie można byłoby jej określić mianem głupiej, ale zarazem pozostawała dość prostolinijna w swoim toku rozumowania, toteż szybko zdecydowała się na pierwszą opcję. Sama wolałaby raczej wiedzieć od razu o ewentualnym – chcianym czy też nie – towarzystwie niż odkryć je potem zupełnym przypadkiem.
    – Uzdrowicielu? – odezwała się typowym dla siebie monotonnym, niemalże wyzbytym z emocji głosem, który jednocześnie miał zadziwiająco przyjemne dla ucha brzmienie, gdy tylko znalazła się nieco bliżej drugiego smoka, by zwrócić na siebie jego uwagę.

    Całkiem znacząca różnica w rozmiarze sprawiała, że błękitna musiała nieco zadrzeć łeb, aby móc nawiązać również kontakt wzrokowy ze swoim rozmówcą, co zwykła na ogół czynić w przypadku jakiejkolwiek podejmowanej konwersacji.
    Nie sprawiała wrażenia ani trochę zdeprymowanej faktem, że Stadnemu nieco zajęło skojarzenie z kim ma do czynienia i że właściwie jej tak do końca nawet nie rozpoznał, nie będąc sobie w stanie przypomnieć jej miana, choć od momentu wejścia w wiek podrostka bywała dość częstym bywalcem Błękitnej Jaskini i to na ogół nie w roli kolejnego pacjenta. Nilue w ogóle na ten szczegół nie zwróciła uwagi, nie uznając go za ważny w tym konkretnym momencie. Sama zresztą trudziła się zapamiętywaniem jedynie imion tych, którzy wydali się wystarczająco interesującymi jednostkami w jej oczach albo jakoś inaczej zdołali się wyróżnić (nie zawsze w dobrym tego słowa znaczeniu), dzięki czemu przestawała ich traktować wyłącznie jako coś w rodzaju tła. Generalnie segregowała nabywane informacje na ‘ważne i warte zapamiętania’ oraz te ‘mniej istotne’, którym zwykle pozwalała szybko ulatywać z łba, by niepotrzebnie nie zaśmiecały jej myśli.
    Błękitnołuska poruszyła nieznacznie skrzydłami, żeby poprawić ich ułożenie na ciut wygodniejsze, po czym pokręciła przecząco łbem w odpowiedzi na pytanie Samaela, zgodnie z prawdą, gdyż tajenie jej obecnie było zupełnie pozbawione sensu. Tak samo jak próba wymyślenia jakiegoś sztucznego powodu, dlaczego go zaczepiła.
    – Nie, Uzdrowicielu. Nie szukałam cię nawet, po prostu zauważyłam błękitne światło z oddali i postanowiłam je sprawdzić – dodała tak gwoli lepszego wyjaśnienia. Nilue zarejestrowała, że starszy gad nie sprawiał wrażenia ani zadowolonego, ani też nie wykazywał zniecierpliwienia z powodu jej obecności, aczkolwiek nie miało to dla smoczycy większej wartości, bo i tak nie przywiązywała wagi do emocji czy odczuć.
    – Nie wątpię, że sprowadza cię tu coś ważnego, Uzdrowicielu, inaczej pewnie nie zapuszczałbyś się aż w głąb Puszczy, szczególnie w obecnej sytuacji Gniazda, kiedy można w każdym momencie spodziewać się dużej liczby rannych – stwierdziła rzeczowo po krótkiej chwili, mając na myśli wzmożone wyprawy poza Barierę w celu uzupełnienia skradzionych zapasów mięsa. Nie było wątpliwości, że ilość poszkodowanych – i tym samym roboty dla wszystkich zajmujących się sztuką leczenia – wzrośnie przez to adekwatnie. – I nie chcę cię dłużej odciągać od tego, ale czy miałbyś coś przeciw abym ci towarzyszyła? – Skoro już się nadarzyła okazja, żeby najprawdopodobniej zdobyć jakąś nową wiedzę, to Nilue na pewno nie byłaby sobą, gdyby pozwoliła jej ot tak umknąć. Szczególnie, że była niemal całkowicie pewna, że cokolwiek przywiodło Samaela w rejon Grubych Pni na pewno wiąże się jakoś z pełnioną przez niego funkcją, do której młódka sama aspirowała.

    Nilue była prawdopodobnie ostatnim smokiem w Gnieździe, który zwracał uwagę na to czy ktoś był przyjemny w obyciu, czy wręcz odwrotnie. Samaelowi na pewno nie miała nic do zarzucenia w tej materii; czarnołuski był dobry w swoim fachu i to było najważniejsze, a to jaki przy tym był osobiście nie miało znaczenia, przynajmniej dla błękitnej. Co za różnica w końcu czy ktoś połata cię z uśmiechem i umili dodatkowo czas rozmową, czy zrobi to z kamiennym wyrazem pyska i zaledwie kilkoma lakonicznymi, profesjonalnymi uwagami? Efekt jednego i drugiego będzie dokładnie taki sam. Smoczyca, najpewniej przez swój brak empatii, nie potrafiła za nic pojąć dlaczego dla niektórych Stadnych podejście jest aż tak ważne; na tyle, że są gotowi wręcz posądzić kogoś o brak oddania dla Gniazda, głównie przez to, że dany osobnik jest taki a nie inny, choć jego czyny świadczą o czymś dokładnie odwrotnym.
    Stadna musiała nieco żwawiej przebierać łapami, żeby dotrzymać kroku Uzdrowicielowi i pozostawać z nim zrównaną; wprawdzie ten szedł obecnie dość wolno, ale nie zmieniało to faktu, że nadal był od niej dużo większy i co za tym idzie najzwyczajniej w świecie przy jednym swoim kroku pokonywał większy dystans niż ona. Smoczyca w głębi odczuła zadowolenie, że Samael jej nie odprawił z kwitkiem i pozwolił sobie towarzyszyć w swoich poszukiwaniach; w sumie przybyła w okolice Grubych Pni w podobnym celu, więc nawet tym lepiej wyszło, bo pod okiem kogoś znacznie przewyższającego ją wiedzą ma szansę wynieść o wiele więcej niźli gdyby robiła to na własną łapę, tak jak pierwotnie planowała.
    – Tak jest, Uzdrowicielu – odparła zwięźle i skinęła przy tym nieznacznie łbem, kiedy czarny zwrócił się do niej i powiedział, by przyglądała się roślinom rosnącym między korzeniami drzew szczególną uwagę zwracając przy tym na te w zacienionych miejscach. Wprawdzie nie była – jeszcze – tak dużym znawcą flory jak chociażby jej matka czy którykolwiek z Zielarzy, ale co nieco liznęła, więc odróżnienie chwastów od roślin faktycznie przydatnych nie powinno być dla niej aż tak dużym problemem. Oddaliła się na parę kroków od Uzdrowiciela, by mu nie zawadzać pod nogami, ale wciąż posiadać go w zasięgu wzroku i słuchu, a następnie zniżyła łeb, żeby móc dokładniej zlustrować to co rosło przy korzeniach w poszukiwaniu roślin zdatnych w lecznictwie zgodnie ze słowami Samaela.

    Większość swej uwagi poświęciła na przeczesywanie runa leśnego w poszukiwaniu co cenniejszych okazów, więc ograniczenie rozmów z czarnołuskim do niezbędnego minimum bardzo jej pasowało; raczej nie miała trudności z wykonywaniem kilku czynności jednocześnie, szczególnie jeszcze tak prostych jak wypatrywanie i rozmowa, ale jednocześnie wiedziała, że najlepsze rezultaty osiągnie tylko wtedy, gdy będzie miała możliwość skupienia się tylko na jednej rzeczy; w tym przypadku na wyszukiwaniu roślin.
    Jej bystre oko w końcu wypatrzyło zioło, które dobrze znała i z którego zdarzało jej się korzystać, gdy stosowała swoje nadal dość skromne umiejętności leczenia w praktyce. Czy po nie Samael wybrał się aż tutaj? Nic jej nie kosztowało zapytać, toteż zerwała roślinę i powróciła z nią do Uzdrowiciela. Czarny smok z kamiennym wyrazem pyska przyglądał się jej znalezisku i Nilue nie potrafiła określić co sobie w tej chwili myślał; nie to, żeby ją to jakoś bardzo mocno interesowało. Była pewna, że błędu nie popełniła i nie przyniosła mu żadnego chwastu, kwestią tylko zostawało czy właśnie o tą roślinę mu chodziło.
    Poczuła zawód, gdy okazało się, że jednak nie; że w gruncie rzeczy to konkretne zioło rosło bardzo pospolicie na terenach wewnątrz Bariery i fatygowanie się po nie aż w głąb Puszczy nie było konieczne. Smoczyca wysłuchała spokojnie jego słów i skinęła lekko łbem na znak zrozumienia oraz przyjęcia ich do wiadomości; roślinkę zdecydowała się mimo wszystko zachować, bo skoro już ją zerwała to czystym marnotrawstwem byłoby wyrzucenie jej, nawet jeśli mogła ich znaleźć w innych lokacjach na pęczki.
    – Nilue – odparła, gdy poprosił ją o przypomnienie mu swojego miana.
    Przekrzywiła głowę, nie spuszczając niebieskich ślepi z Samaela, gdy ten zdradził jej co go skłoniło do puszczenia groty i udania się w te strony. Wszelkie wcześniejsze znamiona zawodu całkowicie wyparowały, a w jej miejsce pojawiły się czyste zaintrygowanie oraz ciekawość. Roślina, którą można odnaleźć tylko tutaj? Przewertowała znane sobie gatunki, ale żadnego nie udało jej się skojarzyć wyłącznie z Grubymi Pniami. Poruszyła delikatnie końcówką ogona; pędzel na jego końcu zamiótł po ziemi, zbierając z niej nieco zeschniętych liści.
    – Owszem, jestem zaznajomiona z podstawami sztuki leczniczej, ale akurat z Dzwonkowcami musiałam nie mieć styczności, bo ta nazwa nic szczególnego mi nie mówi – odpowiedziała w pełni szczerze; nie widziała sensu w próbie udawania, że ma o czymś pojęcie, kiedy w rzeczywistości jest zupełnie odwrotnie. Szczególnie, że nadal się uczyła fachu i miała pełne prawo do braków, nawet jeśli taki stan rzeczy jej nie zadowalał ani trochę.

    A powinna. Błękitna przekrzywiła lekko głowę na bok jakby zastanawiała się nad słowami Uzdrowiciela. Ponownie poruszyła bezwiednie końcówką ogona, zmiatając nią nieco opadłych liści z runa leśnego.
    – Nie umknęło mi to. Nie wiem jak inni, ale ja potrafię się skupić, kiedy się do mnie mówi i odznaczam się dobrą pamięcią, po prostu nikt wcześniej mi nie przekazał niczego o wykorzystaniu Dzwonkowców w leczeniu w jakiejkolwiek formie – odparła, a ton jej wypowiedzi – podobnie jak Samaela – był pozbawiony cienia wyrzutu; w sumie nie miał absolutnie żadnego nacechowania emocjonalnego i pozostał typowo dla niej monotonny, a celem wypowiedzianych przez nią słów było jedynie stwierdzenie suchego faktu. Nie miała nikomu niczego za złe, ale wewnętrzna potrzeba drobnego skorygowania słów czarnego smoka była silniejsza od niej. W końcu nie mogło jej umknąć coś, czego w pierwszej kolejności w ogóle nie wiedziała, prawda?
    Ruszyła za ciemnołuskim, kiedy ten podszedł do pobliskiej kępy paproci, zatrzymując się tuż obok niego, żeby móc rzucić okiem na roślinę. Na jej pysku można było niemal dojrzeć jak trybiki w jej głowie poruszają się, chłonąc to co większy smok miał do przekazania odnośnie tych całych Dzwonkowców. Czyli była to paproć, która na tle innych paprotników wyróżnia się liśćmi o zawijających się w dół krawędziach, a użyteczne są z powodu swoich wyjątkowo elastycznych łodyg, które świetnie się nadają do mocowania usztywnień czy ziołowych opatrunków.
    – Zwykle używałam do tego celu co akurat miałam pod łapą i akurat nadawało się do umocowania opatrunku w jednym miejscu. Dobrze wiedzieć jednak, że istnieje roślina, która nadaje się do tego celu idealnie i w dodatku nie trzeba prosić Zwiadowców by ją przynieśli zza Bariery – stwierdziła z drobną naleciałością zadowolenia w głosie przy wypowiadaniu ostatnich słów, a następnie skinęła łbem, gdy Samael polecił jej skupić się na szukaniu Dzwonkowców. Ponownie oddaliła się odrobinę od większego smoka, by mu nie przeszkadzać w jego własnych poszukiwaniach i ruszyła powoli przed siebie, zwracając tym razem uwagę przede wszystkim na mijane kępy paproci. Przy każdej zatrzymywała się na chwilkę, by móc przyjrzeć się dokładnie ich liściom w poszukiwaniu takich, których krawędzie zawijałyby się w dół.

    Wprawdzie za każdym razem, kiedy kępa paproci okazywała się być kępą nazwyklejszych i zupełnie do niczego jej nieprzydatnych obecnie paprotników, smoczyca marszczyła pysk z niezadowoleniem, ale jednocześnie nie odczuwała ani odrobiny zniechęcenia tymi drobnymi niepowodzeniami, ba, jeszcze bardziej ją to motywowało do poszukiwań. Dokładnie pięć razy spotkało ją podobne rozczarowanie, co w ostatecznym rozrachunku wcale nie było aż tak dużo, nim w końcu trafiła na właściwą roślinę. Obchodziła właśnie jedno z monstrualnych drzew, gdy jej ślepiom ukazało się całkiem spore zbiorowisko paproci, których liście miały bardzo wyraźny, dzwoneczkowy pokrój. Czyżby...?
    Nilue aż błysnęły ślepia, kiedy zbliżyła się bardziej do powykręcanych korzeni, między którymi te rośliny znalazły swoją niszę. W zasadzie już z oddali nie miała większych wątpliwości, że ma do czynienia z tą paprocią, ale podejście i bliższe przyjrzenie się definitywnie ją w tym uświadomiło. Bardzo zadowolona ze swego znaleziska już chciała zabrać się do zbioru, ale powstrzymała się w ostatnim momencie nie będąc pewną czy może nie trzeba tego robić jakąś specjalną metodą, żeby zminimalizować ryzyko uszkodzenia cennych łodyg.
    – Uzdrowicielu? Znalazłam całkiem sporą kępę dzwonkowców – odezwała się dość głośno spojrzeniem próbując odszukać Samaela. – Czy powinnam je zbierać w jakiś szczególny sposób, żeby uzyskać jak najwięcej nadających się do użytku łodyg? – Wychodziła z założenia, że lepiej było zapytać niż potem sobie zarzucać, że mogła zebrać czegoś więcej, gdyby tylko znała właściwą metodę. Innymi słowy mówiąc – lepiej dmuchać na zimne.
    W momencie rozglądania się za ogromną sylwetką czarnego smoka, Nilue dostrzegła dwie inne, które wyraźnie zmierzały w tym kierunku. Jeden z przybyszów był długi, różowawy i nie miał skrzydeł, natomiast drugi miał szare łuski miejscami zastąpione przez przezroczyste przez które wydobywało się błękitne światło i był zdecydowanie większy od towarzysza czy tam towarzyszki, a także wyraźnie kulał na jedną nogę. Nawet jeśli zdarzyło jej się mieć kiedykolwiek styczność z nimi to najwyraźniej nie wydali się jej wtedy na tyle intrygujący, by zadać sobie trud zapamiętania ich mian. Błękitna lekko przekrzywiła łeb, obserwując jak ta nieco dziwaczna para podchodzi bliżej. Jej błękitne ślepia skupiły się na długiej i bezskrzydłej, kiedy ta się odezwała (teraz już była w stanie powiedzieć, że to samica).
    – Owszem, potrafię, ale dlaczego ciągnęłaś go aż tutaj, skoro jest ranny? Nie mógł poczekać gdzieś aż kogoś znajdziesz albo najlepiej od razu udać się do odpowiedniej groty i tam zaczekać na smoka, który byłby w stanie go opatrzyć? – odrzekła swoim monotonnym głosem, zamiótłszy lekko ogonem po ziemi i rzuciwszy okiem w kierunku szarego i świecącego, zatrzymując na moment spojrzenie na jego ranie; smok zdawał się być chyba też nie do końca kontent ze spotkania Samaela, ale trudno jej to było dokładnie orzec. Zresztą jakoś jej to nawet specjalnie nie obchodziło. – Szczególnie, że nie wygląda na umierającego. Poza tym nie wydaje mi się to zbyt rozsądne, tak jest wszak dużo łatwiej o zabrudzenie rany i zakażenie. – Jej głos nie miał znamion wyrzutu ani niczego takiego, błękitna była po prostu ciekawa co skłoniło smoczycę do podjęcia takich a nie innych decyzji, którym – jej zdaniem – daleko było do najlepszych w tej sytuacji. Nie zwracała przy tym kompletnie uwagi na emocje odmalowujące się na pysku bezskrzydłej, takie rzeczy nie miały dla niej żadnego znaczenia.
    – Uzdrowicielu? – ponownie skierowała się do ciemnołuskiego gada nie mając pewności czy sam będzie chciał się tym zająć, czy może pozwoli jej się odrobinę wykazać w tej sytuacji.