Wichrowe Wzgórza

Będąc już u Podnóża Gór, aż się prosiło lecieć nad malowniczą Przełęczą Dúnedaina w stronę wyższych partii Gór. Zawsze lubił tą część Gniazda, dobrze się tu czuł, pośród strzelistych szczytów, między którymi można było bez końca szybować na silnych podmuchach wiatru. Latanie zazwyczaj  pomagało mu, gdy jego myśli stawały się nieznośną, splątaną masą zaprzeczających sobie głosów. Był zdenerwowany tym, że przyjdzie mu lecieć w drużynie ze smokami, którym nie do końca potrafił zaufać. W końcu nawet nie potrafili wydusić z siebie swoich imion, a co tu mówić o jakieś skoordynowanej współpracy. Czyżby byli aż tak mocno przerażeni perspektywą wyprawy, po tym jak ostatnia poszła tak fatalnie? Już chyba wolał wersję, że wszyscy byli jak Lilith i koniec końców misja potoczy się bez problemów. Nie ma nic gorszego jak towarzysze przepełnieni tak silnym strachem, że aż odbierającym trzeźwy osąd sytuacji oraz paraliżującym w chwilach, gdy potrzebna była szybka reaktywność.
Im dłużej nad tym dumał, tym czarniejsze myśli przemykały przez jego kolczasty łeb. A skoro już zabrnął nad Wichrowe Wzgórza, to może mały wypad poza barierę zdołałby oczyścić trochę jego umysł? Niby samotne narażanie się nie wyglądało na zbyt rozsądne zachowanie, gdy niebawem czekała ich wyprawa, ale z drugiej strony, narażanie życia było przecież na stałe wpisane w bycie Zwiadowcą. A kolejne kawały mięsa zawsze będą mile widziane w Spiżarni, niezależnie czy będą pochodzić od jednego smoka czy od całego ugrupowania. Z tą myślą przekroczył barierę.
1

Spostrzegłszy w końcu coś, co nie składało się na kamienną powierzchnią szczytów, zawrócił gładko w powietrzu osiadając nad znaleziskiem. Dopiero z bliska, gdy zwiesił swój toporny łeb na tym, co pozostało z Bogrotha, owinął go silny zapach gnijącego mięsiwa, z którego natychmiast poderwała się chmara much żywiących się resztkami. Oczywiście to nie był czas by narzekać na cokolwiek, a przynajmniej nie na stan zastanego zwierza, jeżeli mógł jeszcze coś z niego pozyskać. Bez większych ceregieli zajął się padliną, rozrywając ją z nadzieją, że pod fałdami skóry i góry kości znajdzie wciąż jadalne części zwierzęcia. I owszem, po rozszarpaniu szczątków udało mu się oderwać dwa kawałki mięsa od strony grzbietu Bogrotha i od razu rozpostarł skrzydła zwracając się w stronę otwartej przestrzeni. Nie miał zamiaru zabawiać tu dłużej. Choć stan, w jakim znalazł zwierzę, wskazywało, że cokolwiek je zabiło, raczej już dawno zdążyło się posilić i opuścić te tereny. Mimo to zerwał się do lotu, zabierając ze sobą kawałki mięsa, nie kusząc losu spotkaniem z zabójcą Bogrotha.  
Belial wciąż był pełen sił i nie odczuwał charakterystycznego zmęczenia po wystawieniu się na działanie pustki. Stąd ruszył pewnie dalej w poszukiwaniu potencjalnego źródła pokarmu. Miał nadzieję, że tym razem uda mu się spostrzec żywą ofiarę, z której udałoby się pozyskać więcej mięsa, a na pewno w lepszym stanie niż ochłapy wyrwane z padliny.
2

I nic. Ani śladu żywego ducha. Na swój sposób było to nawet kojące. Gdyby nie świadomość, że nie może się aż nadto oddalać, by móc w każdej chwili bezpiecznie wrócić, pewnie zapuściłby w najdalsze zakątki tego miejsca. Jako dzieciak często sobie wyobrażał, że skoro jest Zwiadowcą, to cały świat stoi dla niego otworem. Tak po prostu. Wówczas z trudem przyjmował do wiadomości fakt, że i jego ogranicza wytrzymałość na pustkę, tak jak każdego innego smoka narodzonego w obrębie bariery. Z lekkim niedosytem zatoczył koło, zbliżając się nieco w stronę Gniazda. Wciąż otaczały go obce szczyty, jednakże teraz po swojej lewej stronie miał w zasięgu wzroku seledynowy zarys kopuły, jaką kreśliła energia chroniąca ich ziemie. Stąd już szybko mógłby znaleźć się po tej bezpiecznej stronie. Mimo to wciąż miał nadzieję, że zdoła coś wypatrzeć czując się względnie bezpiecznie w powietrzu.

Starsze gady, a przynajmniej większość z nich, najpewniej uznałyby zachowanie Zbieracza za kompletnie nierozważne. Nie tylko udał się poza barierę samotnie, ale również zdawał się nie zwracać uwagi na gęstniejący wokół mrok, jaki przynosiła ze sobą nadchodząca noc. Ciemności, które przecież mogły zarówno skryć przed nim jego potencjalne ofiary, jak i zagrażające mu stworzenia pustki. Na swoją obronę Belial mógł jednak przedstawić fakt, że choć za dnia jego wzrok był normalny, nie dający mu żadnej przewagi nad innymi, to akurat nocą stawał się jego niezwykłym atutem. Bowiem jego czerwone ślepia doskonale widziały w ciemnościach, były w stanie dokładnie rozróżniać wszystkie załamania gór czy skromne kępy roślin, nie pozostawiając miejsca na zaskoczenie przez czające się w cieniach istoty.
Nie spodziewał się jednak, że noc oraz ciężar pustki, który zawsze towarzyszył po opuszczeniu terenów Gniazda, wyzwoli w nim ni stąd ni zowąd jego drugą stronę. Myśli płynnie przepłynęły od tych kłębiących się wokół odpowiedzialności wobec ugrupowania oraz reszty smoków do mniej ułożonych, skupiających się na prostej chęci zatopienia kłów w żywym stworzeniu i posmakowaniu krwi. Zawsze cieszył się, że został naznaczony znamieniem Zwiadowcy, bo właśnie dzięki temu mógł udawać się na polowania i mimo rygorystycznych zasad panujących w Gnieździe w kwestii jedzenia, był w stanie chociaż prowizorycznie zaspokajać swój głód, kosztując posoki swych ofiar.
Jak na ironię chyba właśnie swoim własnym myśleniem udało mu się w końcu ściągnąć w te okolice jakieś zwierzę. Wpierw usłyszał ryk, natychmiast w pełni przykuwający całą uwagę Beliala. Potem dostrzegł i jego - białego, futrzanego Xeegodona wędrującego spokojnie po szarym, dosyć łagodnym zboczu góry. Pysk smoka jak na zawołanie wykrzywił drapieżny uśmiech ukazujący rząd białych kłów, a czerwone ślepia zabłyszczały obserwując w skupieniu upatrzoną ofiarę. Ułożył się w locie do pikowania nie uderzając przy tym skrzydłami by przypadkiem nie spłoszyć Xeegodona. Runął na niego nie pozostawiając mu żadnej szansy na obronę. Gdy tylko ofiara znalazła się w jego szponach, w mgnieniu oka pochwycił zwierzę za kark słuchając z zadowoleniem, jak kręgi szyjne pękają pod naciskiem jego szczęk odbierając życie Xeegodonowi a jego truchło opadło zaraz z głuchym łoskotem na nagie skały. Lekki zawód przyszedł po kilku dobrych minutach, gdy młody Zwiadowca zdał sobie sprawę, że jego łup nie jest tak wielki, jak początkowo mu się wydawało. Zawarczał przeciągle przed ponownym schwyceniem ciała zwierzęcia w żelazny uścisk szczęk. Potrząsnął brutalnie, przytrzymując jednocześnie szponami jednej łapy. O dziwo, nawet przelotnie przemknęła mu przez głowę myśl pożarcia części mięsa tu na miejscu, gdy nikt nie widziałby jego uczynku. Zadowolił się jednak ciężkim, żelazistym smakiem wypełniającym jego pysk po brzegi, a także jakże rozkosznymi dźwiękami towarzyszącym rozrywaniu tkanek i kości.
Po wszystkim oblizał z zadowoleniem brzegi swojego pyska oraz rzędy kłów, potrząsnął też łbem otrzepując resztki szkarłatnej cieszy z wiszących fałd skórnych jego gardzieli. Aż wreszcie mógł spokojnie ruszyć z powrotem w stronę bariery wraz z pozyskanymi w sumie już pięcioma kawałkami mięsa.
4