Ukryte Jezioro

Szła wolnym krokiem, lekko schylając łeb i mrużąc niebieskie ślepia. Niebo powoli ciemniało, zapadał zmrok, zaś ona sama powoli przedzierała się przez trawy, jeżdżąc spojrzeniem po dobrze znanym terenie. Nie miała celu w swojej wędrówce, czy też raczej - nie był na tyle znaczący. Robiła to samo, co  w większość wolnych wieczorów; wędrowała do jednego z akwenów wodnych, które pokazała jej niegdyś matka. Bez konkretnej myśli, ot, by odpocząć, by napawać się panującym spokojem, ciszą. Pięknem Ukrytego Jeziora, które już od maleńkości wywoływało w jej sercu delikatne ukłucie. Zachwytu, może szczęścia; jej samej ciężko było zdefiniować emocje, jakie w danym momencie pojawiały się w jej wnętrzu. Nie poświęcała im tyle uwagi, jak niekiedy inne smoki. Były ciężkie, czasami niezrozumiałe. Nie chciała plątać własnych myśli z takiego powodu.
Oblizała lekko wargi, zmrużyła ślepia bardziej, gdy dotarła na miejsce. Nie widziała w swoim otoczeniu nikogo, ni żywej duszy, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Nic dziwnego. Każdy miał swoje obowiązki, każdy wolał poświęcać swój czas albo na nie, albo na odpoczynek po nich. Ona sama... Nie miała ich zbyt wiele. Po prostu trwała, robiąc swoje, w większości to, na co miała ochotę lub co musiała zrobić w danym momencie. Nie była zwiadowcą, czy jedną ze strażników, a zwykłą stadną; nawet nie szamanem, kapłanem czy uzdrowicielem, a prostą obywatelką. Mogła pozwolić sobie na chwilę spokoju i wędrówki po Gnieździe.

Sama nie znała się zbytnio na roślinach, nawet pomimo faktu posiadania matki zielarki. Swoją uwagę skupiła na nauce leczenia, nawet, jeśli nie osiągała jeszcze w tym wysokich wyników. Potrafiła opatrzyć najprostsze rany, jednak na tym kończyła się jej wiedza. Była... Młoda, miała sporo czasu na naukę kolejnych umiejętności. Wliczając to naukę ziół, które cały czas miała z tyłu głowy; nie tylko ze względu na ich przydatność, a także ze względu na matkę, wokół której unosił się zapach przeróżnych roślin, skutecznie przypominając jej o tym, nad czym powinna się pochylić w przyszłości.
Jeździła spojrzeniem po roślinach, pomimo zapadającego zmroku wszystko doskonale widząc i notując. I nie spodziewała się dostrzec niczego wypadającego ponad normę, kiedy nagle mignęła jej czerwona, znajoma grzywa. Mrugnęła, okazując w ten sposób zaskoczenie; nie spodziewała się napotkać nikogo w czasie swojego spaceru, tym bardziej nikogo bliskiego jej sercu. Przechyliła lekko łeb, zaciekawiona. Nagle z zarośli wychylił się łeb Hathil, zaś jej córka przyglądała się poczynaniom samicy ze spokojem i zaintrygowaniem. Przez paręnaście uderzeń serca nie podchodziła, nie wykonywała żadnych ruchów. Dopiero po krótkiej obserwacji zdecydowała się ruszyć w kierunku rodzicielki. Nie chciała jej przestraszyć, zajść od tyłu, jednak zdawała sobie sprawę, że tak czy inaczej przyprawi matkę o delikatną dawkę strachu. Podeszła wolno, bez pośpiechu, dając matce szansę na zauważenie jej, zaś kiedy podeszła - wyciągnęła jedną z łap, by dotknąć delikatnie ciała matki, dając tym samym znak o swojej obecności.

Jej kąciki ust delikatnie drgnęły ku górze w nieco wymuszonym geście; przyglądała się matce, która zdążyła ją spostrzec, wygramoliła się na brzeg i zamachała radośnie skrzydłami. Marva nie mogła powtórzyć po matce tego gestu, jak zawsze z resztą. Zamiast tego zdecydowała się na delikatny uśmiech, taki, jakim raczyła matkę zawsze, i który wydawał się być dobrym odpowiednikiem dla takiego okazywania radości. Przynajmniej w niebieskich ślepiach pokrytej futrem samicy tak to wyglądało; nieprzesadzony, lekki, taki w sam raz. Przymknęła lekko ślepia, pozwoliła matce otrzeć się łbem o jej szyję, przyzwyczajona już do takich sposobów okazywania własnych emocji. Jedyny sposób komunikacji, na jaki Hathil mogła sobie pozwolić.
Przyglądała się. Matka odsunęła łeb, zmierzyła spojrzeniem własną córkę, zaraz marszcząc nos. Marva mrugnęła raz, drugi, a w jej ślepiach błysnęło zaskoczenie i nieme pytanie. Ciekawość. Była ciekawa tego, cóż jej matka sobie wymyśliła, co jej nie pasowało. Może miała coś zaplątane w swoje futro? Ubrudziła się? Nie wiedziała i nie zdążyła dojść do żadnego wniosku, bowiem matka nagle wystrzeliła. Zadrgała, gdy zobaczyła, jak Hathil podfruwa do drzewa. Odwróciła wzrok, czując dreszcze już na samą myśl o wzbijaniu się w powietrze, nawet jeśli nie tak wysoko. Gdy z powrotem wróciła spojrzeniem, samica momentalnie znalazła się przy niej i... Wplotła biały kwiat w pióra Marvy. Uśmiechnęła się znowu, tym razem szerzej, starając się włożyć w to nieco więcej radości. To było... Miłe. Zwyczajnie miłe i słodkie ze strony lisiej smoczycy. Nie potrafiła znaleźć na to innego określenia.
Usiadła. Przez moment przyglądała się matce w bezruchu, nim uniosła delikatnie łapę i wskazała pyskiem to samo drzewo, z którego właśnie został zerwany kwiat. Zacisnęła raz, drugi łapę w geście, jakby próbowała coś trzymać. W jej oczach pojawiła się prośba. Nie miała skrzydeł, nie mogła sama podlecieć, coby zerwać jeden z kwiatów. I wskazywała tak na drzewo i matkę, jednocześnie starając się pokazywać łapą, jakby sama trzymała jeden z kwiatów. I czekała na reakcje rodzicielki.

Nigdy nie wątpiła w inteligencję matki, nie miała ku temu powodów; spędziła z nią zbyt dużo czasu, widziała, jak ta funkcjonuje, jak się porozumiewa, by ośmielić się jakkolwiek źle pomyśleć o Hathil. Toteż wiedziała, że ostatecznie rodzicielka ją zrozumie i poda jej jeden z kwiatów, tak, jak o to prosiła. Przyglądała się jej uważnie, kiedy ta szybko pojęła, co Marva próbowała przekazać. Odwróciła na moment wzrok, kiedy starsza wzbiła się w powietrze i czekała tak parę uderzeń serca, aż w końcu ta wróciła. Przyjrzała się uważnie kwiatowi, który zebrała. Kiwnęła łbem. Oczywiście, że był odpowiedni; nie śmiałaby nawet prosić matki o kolejny.
Chwyciła delikatnie kwiat, zabierając go od matki, po czym uśmiechnęła się delikatnie w jej kierunku. Przez moment przyglądała się jej uważnie, jeżdżąc spojrzeniem po grzywie, nim wreszcie kiwnęła łbem. Uniosła delikatnie łapy; sama nie była wysoka, lecz wciąż górowała nad matką chociaż trochę. Toteż z łatwością zaraz wplotła kwiat w grzywę matki, delikatnie, ale i szybko, coby i ta nie miała jak zareagować. I sama zaraz odsunęła się odrobinę, by posłać matce lekki uśmiech.

Trochę zboczył z kursu, ale od tego ciągłego latania i użerania się z innymi smokami potrzebował chwili by odpocząć. Dobrze znał takie jedno miejsce, gdzie może na spokojnie wylądować i podładować baterie, teraz te psychiczne.
Dzięki swoim gabarytom, spokojnie wymanewrował między wystającymi kamieniami i zaraz znalazł się nad jeziorem. Napatrzył się na spokojną taflę wody, po czym w niej wylądował. I zniknął w wodzie. Tym razem nie siedział na brzegu, prosto wleciał w wodzę i pod nią zniknął. Z góry było widać jego świecące pasy na ciele i pewnie samą sylwetkę smoka również.
Nie obawiał się o tlen. W końcu od czegoś miał skrzela oraz płetwy.

Nurkował sobie na spokojnie, relaksując się, swoje ciało oraz umysł. Nawet kolory zmieniły mu się kolory pasów, z powrotem na niebieski i dodatkowo się lekko świecił. I nie byłoby to znowu najgorsze, gdyby nie to że światło się jednak rozchodziło w wodzie. I musiał być wyjątkowo widoczny.
Poruszył nerwowo płetwami, słysząc jakiegoś zdeformowane głosy gdzieś na powierzchni. Gdyby mógł, to by wypuścił tlen przez nos, ale że miał skrzela.. nie bardzo by to zadziałała. Wywrócił za to oczami zirytowany i zaczął płynąć ku powierzchni.
Nie wyszedł z wody, nawet nie cały, ale wynurzył łeb, niczym krokodyl. Przy czym w odróżnieniu od krokodyla miał błony na łbie, które stały do pionu, rogi i świecące znaki na pysku. Zmrużył oczy, wypatrując źródła głosów. Dobrze wiedział kiedy jest jego czas na patrol, więc nic na niego nie mieli. A jeśli chcieli by teraz leciał, to nie miał z tym problemu. Zresztą, był po walce z Viseranem i wizytą u uzdrowiciela, więc zawsze mógł sobie poświęcić chwilę na regenerację psychiczną. Czy coś.

Popatrzył w lewo, popatrzył w prawo.. i nic. Mruknął coś pod nosem i ospale zaczął płynąć w kierunku brzegu. Pewnie, mógłby od razu wylecieć z wody.. ale jednak wolał nie chlapać wodą na wszystkie strony świata, i robić więcej hałasu.
Poruszył nerwowo płetwami na grzbiecie i złożył skrzydła. Ktokolwiek tu był, nie mógł jeszcze odlecieć, w końcu by usłyszał jak coś leci. Bardzo mądrze wykorzystali jego słaby wzrok, nawet o nim nie wiedząc.. ale węchu już tak łatwo nie oszukają. Nie ma smoka, który nie wydziela zapachu, a nie był tak głupi by nie odróżnić smoka od okolicznej roślinności i wilgoci.
Uniósł łeb i rozejrzał po okolicy, węsząc. Chociaż tyle dobrego, że jeden zmysł miał bardzo wyczulony. Zawsze musiał mu zastępować ubytki we wzroku.

Zmrużył oczy i zmarszczył też nos. Miał dwa, bardzo interesujące tropy. Jeden ewidentnie wołał "mięso", drugi zaś.. to było już coś nowego. Bowiem rzadko można wyczuć mieszankę deszczu i bryzy morskiej, szczególnie tak daleko od jakiejkolwiek otwartej wody. O deszczu już nawet nie wspominając. Poważnie zaczął się zastanawiać, czy szukać tamtych gadów, czy może zająć się domniemanym mięsem.. Mięso w spiżarni byłoby bardzo mile widziane, szczególnie że za niebawem ma się odbyć rozdanie racji żywnościowych.
Czemu mnie to spotyka.
Pokręcił łbem i ruszył w trop za zapachem mięsa. Nawet jeśli to będą jakieś resztki, to nawet to się przyda w spiżarni. A takie mięso się samo nie przemieści, nie to co smok który je tu pewnie zaniósł.

Cała ta sytuacja wydawała mu się bezsensowna. Dziwnie pachnący gad, zapach mięsa i to wszystko w tak ukrytym miejscu. No, przynajmniej ukrytym z nazwy, bo najwyraźniej wiedziało o nim więcej gadów niż by na to wskazywało. Gad wolał się jednak skupić na zapachu mięsa, niż za szukaniem równie inteligentnego i ruchliwego gada. Mięso samo się nie poruszy, ani nie ucieknie, a taki smok to już wszystko może zrobić by uniknąć złapania.
Przymknął oczy, oddając się węchowi, i zrobił to idealnie w momencie zderzenia ze ścianą.
No.. mięso tak twarde nie powinno być.
Chwilę się jakby zawiesił, z głową przy ścianie, jakby chcąc poukładać w głowie.. co się właśnie wydarzyło. Chyba powinien bardziej patrzeć przed siebie, niż całkiem podążać za węchem. Cofnął się, obserwując półkę. No, mięso albo było naprawdę niedaleko albo miał jakieś halucynacje węchowe.
Ale co teraz? Gad pewnie już dawno uciekł, a jedynym dowodem było to rzekome mięso. Chyba będzie musiał się bardziej rozejrzeć dookoła i może nawet z góry, bo inaczej do niczego nie dojdzie.