Nieznane Tereny (0)

Przez krótki moment kręciłam się pod barierą nie mogąc się zdecydować czy ruszyć dalej czy pozostać w bezpiecznej strefie. Kiedy jednak pomyślałam jak bardzo moja motka byłaby zawiedziona moim zachowaniem. Miałam przecież znamię zwiadowców! To coś znaczyło i nie mogłam się tak łatwo poddać strachowi. Z głośnym westchnięciem przeleciałam więc przez barierę podążając za samcem a kiedy znikł mi z oczu za odgłosem uderzenia przez niego o ziemię. No naprawdę nie mógł ciszej wylądować? Rozumiem że był duży jednak to nie znaczyło że może tak hałasować poza barierą. Widząc światło dobiegające z dołu obniżyłam pułap lotu zaraz potem spokojnie lądując koło tego wielkiego smoka uważnie przypatrując się okolicy. Inni może nic nie widzieli jednak geny które odziedziczyłam po rodzicach przydawały się czasem w takich sytuacjach.

Szum odbijał się w jego ciele, wprawiając w ruch ziemię. Zaczęło mu się kręcić w głowie, a on sam nie był w stanie się na niczym skupić. Otwierał oczy, to je zamykał, atakowany przez różne przebłyski podświadomości. Z pewnością zwymiotowałby, gdyby miał czym. W końcu skupił się na uspokojeniu oddechu, po czym otworzył delikatnie oczy. Zaraz tego pożałował, czując jak coś spada mu na łeb. Wyobraźnia zaczęła płatać mu figle, a on myśląc, że to jakieś zwierzę, automatycznie poruszył całym cielskiem by się odepchnąć i wydobyć z siebie przeraźliwy skrzek. Gałąź już dawno leżała pośród połamanych krzaków, a on i tak przerażony rozglądał się za tym czymś, co próbowało go połknąć w całości. Po chwili spróbował wstać, ale to jak poruszać ręką, której się nie czuje.
"A niech cię, Lunar!" burknął w myślach i delikatnie zmienił pozycję na wygodniejszą. Już prawie stał na własnych łapach, kiedy jakiś ciemny kształt wylądował tuż obok. Raz dwa powrócił na łono natury, krzywiąc się przy tym. Zadek rozbolał go nieznacznie, ale lepsze to, niż utrata życia. Nie od razu zorientował się, że to smok. Pióra i futro zmyliły go, lecz im dłużej wpatrywał się w kontury postaci, tym szerzej się uśmiechał.
"To smok, bez dwóch zdań. Ale przyleciał tu za mną, czy może jest stąd?"
W ciemności nie wiele mógł dostrzec, a jego rozbłyski utraciły na jakości. Z każdą następną sekundą jego blask nabierał mocy, ale to dobrze, czy może jednak dramatyczne?
Kiedy samica zaczęła się rozglądać, on dalej jeszcze walczył o możliwość ustania na łapach. Jakież było jego szczęście, kiedy się udało, ale zaraz zbladł orientując się w sytuacji. Był tu, w mroku, skuty lodem i otoczony cieniami. Stał pośród żywej przyrody, która mogła go strawić choćby jedną nutą.
Krzywiąc się z bólu zaczął wyglądać niebezpieczeństwa, szczególną uwagę zwracając na światła za drzewami. Z jednej strony pragnął uciekać, ale z drugiej coś kazało mu się zatrzymać na dłużej. Pytanie czy da radę dojść do granic bariery i wrócić do gniazda? Zrobił krok w tył, nie bardzo wiedząc czy to jeszcze on, czy to może już jego słabość.

Cholera jasna! A to był tak spokojny dzień. W sumie nadal by był gdybym nie poleciała za tym ślepym wielkoludem. Nie wiedziałam do jakiej grupy w stadzie należy ten smok ale popisał się wspaniale. Widząc tego Viserana który leciał w moim kierunku złożony w kólke zacisnęłam szczęki i po uniesieniu przednich łap spróbowałam odbić się tylnymi łapami od podłoża by w najwyższym punkcie skoku rozłożyć skrzydła i zacząć nimi machać by utrzymać się nad ziemią w odległości która nie pozwoliłaby Viseranom na zbyt łatwe zaatakowanie mnie. Po upewnieniu się że o nic nie zahaczyłabym skrzydłem chciałam wzlecieć ponad drzewa.

Obmacywany przez ciemność i molestowany stał w strachu, spoglądając na to co działo się wokoło. Bestie zaatakowały, a on nie mógł tego powstrzymać. Nie był w stanie im uciec, ale może był w stanie pomóc smoczycy, która miała na tyle odwagi, że za nim przyleciała. Bo jak mógłby postąpić inaczej? W końcu był Srebrną Tarczą, świadkiem porządku i cierpienia. Gdzieś tam czaiła się ciemna strona jego charakteru, gotowa w każdej chwili się uwolnić, ale jeszcze nie teraz. Tyle rzeczy stało się jednocześnie. Nie mógł wszystkiego dokładnie przemyśleć, ale jedno było pewne. Samica były najważniejsza. Mogła być wredna, zła i nie warta świeczki, ale prawda była taka, że wszyscy byli więcej warci od niego. Co więc zrobił?
To, co nakazywała mu podświadomość. Zamachnął się ogonem z całej siły. Ogromny ból przeszył jego ciało od dołu do góry. Krzyknął, ale cierpienie było jedynie dowodem na to, że postępuje słusznie. Ogon niczym bicz przeciął powietrze, atakując nie tyle bestie, co pobliskie drzewa. Stwierdził, że jeżeli zwierzęta utkną na jakiś czas, bądź zostaną zdezorientowani, to może Menti uda się uciec, a może nawet i Lunarowi? Ogon był niczym tarcza, która oddzielała Viserana od Menti. Czy samiec w jakiś sposób jej pomógł tym czynem?
Sama myśl, że mogłoby się nie udać, była tak straszna, że ogarnął go gniew. Jego krótkie życie mignęło mu przed oczami. Wszystko zaczynało się nasilać. Ból ciała był niczym, w porównaniu do żywiołów, które wciągały go na dno. Tonął pod naporem emocji i przykrości, a kiedy się sprzeciwił, niczym wieloryb wypłynął na powierzchnię. Wściekły i nieopanowany uderzył swoją mroczną historią. Zadał cios kumulując wszystko to, co go spotkało.
Nie żyć, gnić, nie istnieć. Pragnienie by być słabym ogarnęło go, ale zanim przeminie chciałby zrobić jeszcze jeden krok i tym krokiem, tą konkretną drogą była tarcza. Srebrna Tarcza wykuta z jego dobrego serca.
Smok przemówił. Jasny promień wystrzelił z jego gardzieli, oślepiając samego Lunara. Zderzyła się nadzieja i upadek. Co zwycięży?

Zdenerwowana wstałam na równe łapy. Obróciłam się do tego stwora i spróbowałam wystrzelić w tego stwora wiązką energi z pyska celując w jego głowę. Z jednym na raz powinniśmy dać sobie radę jednak tamten smok nie wydawał siebie przystosowany do wędrówek poza barierę. Możliwe że tylko jedno z nas wróci do domu. Pokręciłam łbem nie chcąc myśleć o tym w tym momencie. Warto bylo wierzyć w powrót naszej dwójki do gniazda. Choć było to spowodowane ślepotą tego wielkiego smoka oboje natrafiliśmy na te stworzenia z pustki. Były one blisko bariery czy też zwabił je tu hałas? Jeśli było ich więcej koło bariery może niedługo być nieciekawie.

Dotknięty promieniem niemal się zachwiał, tracąc na chwilę równowagę. Ból był nieprzyjemny, ale to nic w porównaniu do tego, co zobaczył. Menti oberwała, a on nie był w stanie temu zapobiec. Jeden z potworów utknął, ale na jak długo? Wątpił, by byle drzewo mogło go zatrzymać.
Lunar szybko przeanalizował sytuację i nie zastanawiając się zbyt długo *co było częstym błędem tego wieczoru* szybko wzniósł się w powietrze. Ból był nieprzyjemny i wiedział, że nie wytrzyma długo, ale nie potrzebował zbyt wiele. Podmuch wiatru wprawił okoliczne obiekty w ruch. Bądź co bądź masywne skrzydła potrzebowały dużej siły, by unieść takie bydlę. Lunar zatoczył koło i zniżył lot, by zaczepić łapami o samicę. Nie zamierzał jej zostawić. Razem z nią zaczęli się unosić, ale kiedy samiec zaczął zdawać sobie sprawę ze swojej słabości, zaczęli opadać.
"Już niedaleko dasz radę!" powtarzał sobie w myślach, ale widząc co zaraz się wydarzy, Zasłonił Menti skrzydłami o ogonem w taki sposób, jakby był kulką, a ona siedziała w środku bezpieczna. Po chwili zderzyli się z ziemią tuż nieopodal bariery.