Wielkie Jezioro

Był poranek, na horyzoncie słońce oświetlało powoli zbocza góry i mgłę spowijającą szczyty sprowadzając światło coraz niżej na Wielkie Jezioro. Dolina powoli budziła się do życia. Rosa z roślin powoli skapywała po trawach i krzewach a malutkie zwierzaki ukrywały się przed wielkim dla nich kryształowym bytem. Istota ta w rzeczywistości była niezbyt dużym jak na swój gatunek smokiem, ale cóż najwyraźniej dla każdego zwierzęcia skala świata wygląda inaczej. Smok ten przemierzał powoli brzeg jeziora drepcząc po mokrej ziemi. Co jakiś czas od smoka odrywał się malutki kawałek obsydianowego kryształu, który spadał na ziemię lub do wody powodując przy tym niemal niesłyszalny szelest, lub pluśnięcie. 

Co sprowadzało tutaj tego jegomościa? Dlaczego przebywał w tym niezwykle cichym miejscu z dala od innych przedstawicieli swojego gatunku, mimo iż wiedział, że czeka na niego robota? Czyżby chciał uciec od obowiązków? Odpowiedzi na te pytania pewnie zostaną bez odpowiedzi. W końcu te hipotetyczne pytania zadane przez hipotetycznych smoków zostałyby bez odzewu. Smok ten nie potrafi mówić, wychował się bez tej umiejętności i świetnie sobie bez nich radzi, w końcu nie musi dzięki temu odpowiadać na takie głupie hipotetyczne pytania, jakie zadaję tutaj ja. Co? Nadal chcecie znać odpowiedź? Dobrze odpowiem więc Wam hipotetyczni czytający. Wyjdę na moment z roli bezstronnego opisującego narratora i zdradzę ten sekret.

Smok ten jak wiele innych potrzebuje czasem odpoczynku od innych. W tym miejscu udaje się w miejsca znane z niskiego zaludnienia (a raczej zasmoczenia), ale dlaczego ten smok ucieka? Odpowiedź jest bardzo prosta. Smok ten ucieka od odpowiedzi. W końcu samemu trudno mu jakąś przekazać. Całe życie zostaje on tylko z samymi pytaniami, które nie może nawet zadać. Jego rysunki to jedyne co może przekazać innym, chociaż i tak nigdy nie jest to pewne, że ktoś je zrozumie co chciał on przekazać. Więc przychodzi on w miejsca takie jak to. Pośrodku niczego, bez zgiełku, bez życia, w którym jedyną osobą, która pyta jest on sam. Znacie więc jego sekret. Sekret, który zna tylko jeden słuchacz, słuchacz, który nigdy nie zdradza, słuchacz będący przyjacielem samotnych- milczenie.

Jest wczesny ranek słońce rzuca na dolinę pierwsze światła. Darki stoi jak gdyby nigdy nic nad brzegiem, pośrodku traw, pośrodku rosy, pośrodku gór, pośrodku mgieł i zadaje pytania przyjacielowi, który zawsze wysłucha. Przyjacielowi, który nigdy nie zdradza. Przyjacielowi, który nigdy nie odpowiada. I czuje się dobrze, bo wie, że zawsze ktoś jest przy nim.

Darki dość szybko zainteresował się hałasem, jaki robiła dwójka smoków. Trochę zdziwił go fakt, że jednym z tych smoków była jego własna matka, z którą wykłócał się jeden z wartowników. Smok powoli podszedł w ich kierunku nie starając się w żaden sposób ukrywać swojej obecności. Nawet bez tego czasem trudno było go zauważyć przez mały rozmiar i ciemny kolor kryształowych łusek. Gdyby tylko by mógł zapewnie odezwałby się do smoków próbując zwrócić na siebie uwagę, ale cóż taki już los niemych, że muszą czekać aż to ich zauważą. Smok na szczęście był dość widoczny w blasku wschodzącego słońca i mocno się wyróżniał na tle zielonych traw pokrywających brzegi jeziora. Smok doskonale już słyszał ich kłótnie i miał nadzieję, że nie są na tyle ślepi, by nie zauważyć chodzącego kryształa a tym bardziej że był synem jednej z tej dwójki. Okolica przestała być cicha i spokojna co nie odpowiadało kryształowemu smokowi. W końcu przybył tutaj by odpocząć od zgiełku społeczeństwa a okazało się że społeczeństwo nie pozwoliło mu uciec od siebie.

Smok przyglądał się tej rozmowie w milczeniu (no bo niby jak miałby coś powiedzieć?) uważnie śledząc wzrokiem nerwowego smoka. Sprawy te nie dotyczyły jego, ale mimo wszystko był zainteresowany tą sprawą. Wiedział, że jego matka nie zostawi tej sprawy samej sobie i będzie chciała dojść do tego kto to zrobił. To czy to, co mówił było prawdą nie było pewne dla kryształowego smoka nie znał się w końcu na relacjach międzysmoczych i tego, jak zachowują się między sobą. Wszystko, co wiedział opierało się jedynie na jego obserwacjach a skoro nie przebywał wśród smoków zbyt często nie były to zbyt bogate obserwacje. Miał on jedynie nadzieje, że nie wyjdzie z tego jakiś kolejny skandal. W gnieździe mięsa brakowało a ostatni powrót Zwiadowców nie napawał optymizmem.
Po odejściu smoka Darki staną przed jego matką z pytającym wyrazem twarzy. Raczej mogła się domyślić, że smok chce wiedzieć co planuje ona zrobić z tym całym zajściem. Znał ją, nie oleje czegoś takiego, zwłaszcza że były to smoki, nad którymi sprawowała piecze. W jego oczach widać było lekkie zamartwianie się o to, co się właśnie dzieje.