Wieczna Pustynia

Nie wiedzieć czemu skierowała się w stronę Wiecznej Pustyni. Teoretycznie rzadko można było znaleźć tu jakąkolwiek zwierzynę, jednak dzisiejszego dnia miała przeczucie. Może uda się jej znaleźć coś, co nadawałoby się do zjedzenia? W końcu jeśli nie zaczną znosić do Gniazda pożywienia, to Lilith również nie napełni żołądka. Obejrzała się za siebie, wciąż z chłodną miną, aczkolwiek widać było, że chciała towarzystwa Belialia. No bo po co by go szukała wzrokiem? A może to była zwykła ciekawość, czy czasem nie zrezygnował po drodze? Mógł się okazać tchórzem z przerośniętymi ambicjami. W pełnym słońcu kryształy Lilith pobłyskiwały jak złote jaja wystawione na działanie promieni słonecznych. Chociaż wyglądało to przepięknie miało swoje wady - stworzenia pustki i potwory z pewnością widziały ją z kilku mil, gdy pobłyskiwała jak latarnia. Tyle tylko, że samica nic sobie z tego nie robiła, będąc pewną własnej siły i swoich umiejętności. W końcu była Zwiadowcą, nie jakimś podrzędnym Strażnikiem czy nic nie znaczącym Stadnym. Zatoczyła lekkie koło nad jedną z wydm i ruszyła w inną stronę. Już dawno byli za barierą, ale Lilith niezbyt się tym przejmowała. Szukała zwierzyny, którą mogłaby uśmiercić. W pełnym skupieniu manewrowała w powietrzu, przyglądając się wszechobecnym piaskom. Musi tutaj coś być!

Wiedziała! Przecież była stworzona do polowań, nie bez powodu została oznaczona skrzydłami wolności! Co prawda zostały one tak ukryte, że raczej nikt ich w rzeczywistości nie widział prócz Obieżyświata i jej opiekunki. Oczywiście ojciec też o tym wiedział. Co oczywiście powodowało w Lilith zawstydzenie, gdy się o tym wspominało. Nie było to komfortowe wiedzieć, że niektórzy zaglądali ci między nogi. Potrzepała łbem i spojrzała w dół - zdecydowanie coś tam było! Sukces! Spojrzała na Beliala i zapikowała w dół z gracją godną wojownika baletnicy i zionęła w to coś - bo przecież nie wiedziała co to. Po prostu chciała to zabić. Nie myśląc dużo podleciała do dziwnego stworzenia, które rozmiarom spokojnie dorównywało niewielkiemu smokowi. Z pewnością przy Belialu obydwoje by wyglądali na świeżynki. Uczepiła się chwytnymi pazurami u skrzydeł boku potwora a nogami chwyciła za płytę na jego brzuchu próbując ją siłą oderwać wbijając coraz głębiej szpony. Dostanie się do skóry tego stworzenia było wyzwaniem patrząc na jego niesamowity pancerz.

Samica nawet nie spodziewała się, że tak sprawnie pójdzie. Ciągnąc pancerz nie przygotowała się, że on tak szybko się oderwie, nic więc dziwnego, że na moment straciła równowagę puszczając wyrwany kawał zbroi. Wspięła się bardziej na stworzenie i rozorała łapami jego bok chcąc go wykrwawić. Dopiero gdy padł samica dostojnie się podniosła - przynajmniej na tyle ile mogła będąc umorusana juchą - wyprostowała się z iście poważną miną.
- Za mało. Dalej. - rzuciła krótko zabierając tyle mięsa ile zdołała i poleciała dalej. Długo górowała nad pustynią szukając ponownie nowego celu. Jeśli nie znajdzie prawdopodobnie będąc musieli wrócić tylko z tym co mają.

Lilith nie trzeba było dwa razy prosić, propozycja polowania wychodząca od Beliala tak ugrzęzła jej w głowie, że w sumie zapomniała o całym świecie. Po prostu chciała rozszarpać... cokolwiek. Z grobową wręcz miną obserwowała tereny pustyni manewrując w powietrzu skrzydłami. Nie zamierzała udać się z małą ilością mięsa do Gniazda - jak wracała to w pełnej chwale. Chciała przecież szybko awansować i to na namiestnika najlepiej, toteż musiała się wykazać. Kolejne uderzenia skrzydeł i nagły obrót... zapikowała ponownie, lekko uderzając samca ogonem w pierś. Wcale nie specjalnie! Może odrobinę się z nim droczyła, ale było to tak mało zauważalne, że trzeba by z lupą chodzić. Leciała jak kometa, aż w końcu rozłożyła skrzydła tworząc z nich naturalny spadochron i uderzyła łapami w cielsko stworzenia przewracając je na bok. Kolejne uderzenie skrzydeł pozwoliło jej unieść się w górę i pozostawić zwierzynę do wykończenia Belialowi.

Lilith przyglądała się beznamiętnie jak Belial uśmierca ich wspólną ofiarę. Dobrze im poszło jak na samotny zwiad poza barierę. Spojrzała na mięso, które musieli odnieść do Drzewa. Z chęcią sama by je zjadła, ale nie była sama, a zatuszowanie tego faktu mogłoby ją słono kosztować. Potrząsnęła kryształową koroną i kiwnęła Belialowi głową na znak zrozumienia. Ruszyła w stronę bariery chcąc jak najszybciej znaleźć się za murem. Długie przebywanie poza Gniazdem nie działało na nią dobrze. Musieli zanieść jeszcze mięso i zapewne poczynić przygotowania na spotkanie z Dowódcą. Przekraczając magiczną granicę poczuła nagle ciepło i ulgę, jakby większość problemów odeszło jakby odjąć ją łapą. Uderzyła mocniej skrzydłami zauważając nieopodal strażnika granicznego. Wszędzie czyhają by kogoś nakryć na przemycaniu mięsa. Oblizała pysk z krwi i ruszyła w stronę Drzewa Życia.

Zt

Wytrzymałość 4/6
Maszerując, odczuwał pieczący dotyk słońca na plecach, który zdawał się kpić z jego naiwności wobec pogody i natury piasków. Xevertis nie narzekał. W głębi duszy karcił się za błędnie wyznaczoną pogodę. Słońce ukazało swój potencjał znacznie szybciej niż się tego spodziewał, będąc niemiłą niespodzianką dla gada o czarnej ciemnej pigmentacji.
Podróżnik łapczywie błądził wzrokiem w poszukiwaniu wody pitnej, idealnej na ochłodzenie rozgrzanego organizmu. Poza barierą bardziej odczuwał działające na niego otoczenie. Każdy zapach drażnił jego nozdrza coraz mocniej. Wąska gama barw pustyni wydawała się bardziej wyrazista i nasycona, im dalej zapuszczał się w nieznane.
Niesamowite. - Powtarzał, podziwiając piaszczysty krajobraz. - Ciekawe ile to miejsce może skrywać sekretów.
Napawanie otoczeniem ustąpiło, gdy spomiędzy piasków sypkiego morza, wyłonił się niewielkich rozmiarów wodopój. W zasadzie duża kałuża, którą obrastały drobne, zielonej barwy kępy mchu.
Xevertis zrobił kilka szybkich kroków naprzód by przyjrzeć się dokładniej minimalistycznej oazie. Korzystał z jej uroków pewien koniowaty. Jednorożec. Samotnie, ale dlaczego? Jego maść praktycznie zlewała się z otoczeniem z wyjątkiem czarnego rogu, kopyt i grzywy. Jednorożce zazwyczaj żyją w grupach, to zwierzęta stadne, więc dlaczego ten oto okaz, samotnie gasi pragnienie? Zastanawiał się.
Xevertis postanowił zmniejszyć odległość swych obserwacji na tyle, by nadal nie zostać wykrytym. Chciał dowiedzieć się, co skłoniło stado do usunięcia brata lub siostry ze swych szeregów. Jednocześnie pragnął aby tym razem, ciekawość nie była przyczyną nieudanego polowania.

Wytrzymałość 3/6
Syknął i rzucił się w wir pogoni za interesujący osobnikiem. Nie zamierzał stracić żadnej okazji, odkąd Gniazdo spowija widmo głodu. Dzięki specyficznej budowie był szybszy od swej możliwej ofiary i z łatwością zmniejszał dzielący ich dystans.
Dlaczego twój róg nie działa, co? - Pozwolił przelotnej myśli na zawitanie w jego głowie. Lawirowała krótko, dając się pochłonąć wszechogarniającemu umysł i ciało skupieniu. Teraz nie miał zamiaru się rozpraszać. Zawiesił wzrok na parzystokopytnym.
Xevertis nie mógł pozwolić, aby jednorożec mu po prostu uciekł, okrywając go przy tym wstydem.
Chciał zaatakować zwierzę od boku. Unikając zadu, od którego mógłby otrzymać tylko mocne kopnięcie, jako nagrodę za idiotyczny pomysł.

Wytrzymałość 2/6
Zwierzę upadło, barwiąc juchą piasek. Przez chwilę wierzgało się, jakoby w nadziei na przeżycie. Samotne. Oszukane przez własną magię.
Przyjęło do świadomości swój los, starając się uspokoić i przezwyciężyć ból. Odetchnąć po raz ostatni. Już się nie rzucało, czekając na końcowy cios.
Koń oddychał głęboko, powoli, lustrując żółtymi oczami swego oprawcę. Był gotowy na śmierć.
Xevertis delikatnie położył prawą górną dłoń na końskiej szyi. Powolnym ruchem kierował ją w stronę ud zwierzęcia, jakoby uspokajał podczas agonii. Liczył wystające żebra i widoczne kręgi. Przyglądał się ruchom klatki piersiowej.
Smok rzucił na bok skórzaną torbę - towarzyszkę. Nie chciał, aby przybrała bordową od posoki barwę.
Gwałtownym ruchem prawicy, złączonymi pajęczymi palcami, oddzielił ciężki łeb od tułowia. Początkowo wypłynęła mała strużka krwi, bardzo jasna, jaśniejsza od dotychczasowej wyciekającej z ran. Wydzielała przyjemny lawendowy zapach. Szybko przybrała na sile, przyjmując formę czerwonego wytrysku, brudząc wszystko z wyjątkiem czarnoskórego i jego sakwy. Koński trup zdawał się wiotczeć, jakby cała dotychczasowa magia i sztywność ciała wypływała wraz z krwią, w celu zakończenia żywota, jako szybko parujące, bordowe błoto.
Xevertis, począł wydłubywać spośród piaszczystych objęć, fragmenty magicznej, końskiej pozostałości, niefortunnie roztrzaskanej przy upadku. Jednocześnie, bez zbędnych ceregieli, odrywał końskie włosie, wiążąc je w snopki dla lepszego zagospodarowania miejsca w torbie. Wyłamywał wychudzone nogi, zdrapując z nich możliwe mięso dla swych braci. Wydawały satysfakcjonujący dźwięk zdrowych stawów, chrupiący przy każdym szarpnięciu. Smok korzystając ze swej wielozadaniowości, owalnym, szybkim i pełnym profesjonalizmu ruchem, rozciął koński brzuch wzdłuż grzbietu. Oderwał płat skóry okrywający wnętrzności.
Tak pozyskiwał surowce do arcydzieł. Jedynych pamiątek, które pozostaną po jego śmierci.
Rozpoczął badanie truchła w celu stwierdzenia choroby.

Wytrzymałość 1/6
Poczuł zafascynowanie, przesiąknięte nutką obrzydzenia. Niesamowite jak takie małe istotki są zdolne stopniowo pożerać tak wielkie dla nich stworzenie. Interesujące pasożyty.
Podrostek przeniósł zdobycze niedaleko kałuży. Jej objętość definitywnie zmalała od ostatniego razu. Najwyraźniej pustynia srodze tępiła wodniste wynaturzenia.
Smok obmył w pozostałościach wodopoju zabrudzone dłonie, przyglądając się jak brud, zataczając okręgi, ucieka w stronę nieokreślonej wolności. Powrócił do kwestii zdobyczy.
Xevertis podzielił łup na trzy części. Pierwszą z nich stanowiły cenne nabytki. Skruszony róg, trochę kości, płat skórny i końskie włosie. Perfekcjonistyczne umieścił elementy w lewej przegrodzie torby, by zajmowały mniej przestrzeni. Resztę wolnego miejsca wypełnił triumfalnie czystym mięsem. Pociągnął za lenne sznurki, by zacisnąć worek. Nałożył go powoli z odpowiednią ostrożnością.
Wyruszył ku barierze, wlokąc za sobą robaczywe ciało.
Gad zaczerpywał powietrze głośno i wyraźnie. Dopiero teraz odczuwał zmęczenie wyprawą i światem zewnętrznym.
Stanął przed barierą - miejsca którego wyruszył.
Upuścił zainfekowane zwłoki i przywołał patrolującą straż graniczną. Para smoków, zainteresowanych wydarzeniem, zjawiła się na wezwanie. Xevertis nie przyglądał się im zbytnio. Nie miał też ochoty na pogaduchy.
Ty, o czarnych łuskach. Proszę. - wytypował opróżniając torbę - Byłoby mi niezmiernie miło gdybyś odniósł to pożywienie do spiżarni. W drodze powrotnej poproś Lazarette, pustkowca o przybycie. Powiedz, że to w bardzo ważnej sprawie. Dziękuje. - Dodał z uprzejmością i ponaglił dłonią.
Drugiego smoka zajął pilnowaniem końskiego, bezgłowego ciała według trzech prostych zasad. Nie zbliżaj się. Nie dotykaj. Powiadom mnie, kiedy przybędzie pustkowiec.
Po tych słowach wrócił na bezpieczne łono gniazda, by odzyskać przynajmniej część wytrzymałości. Chciał na chwilę odetchnąć od świata.

Wytrzymałość 1(+1)/6
Słucham? - mruknął zaskoczony kuriozalną odpowiedzią. Westchnąwszy głęboko, błądził wzrokiem po otoczeniu, unikając postury włochatego smoka. Patrzył na zarośla, na drzewa i na owal wygniecionej trawy. Miękkie posłanie, któremu najchętniej by się w danej chwili oddał. Zapewne jeszcze ciepłe, wygrzane włochatym smoczym cielskiem.
Xevertis przysłonił pysk ręką o pajęczych palcach, ukazując gest będący przejawem rozczarowania.
Poddał się chwilowemu zamyśleniu, analizując błąd w komunikacji. Arogancja wypowiedzi. Zbyt prosto. Zbyt niezrozumiałe.
Odsłonił twarz ujawniając chwilowy, wymuszony uśmiech. Ponownie nawiązał kontakt wzrokowy z rozmówcą.
Przepraszam za wywołanie niezadowolenia wartowniku, jednakże zrozum mnie. Nie mam siły, by pilnować ciała. Zainfekowanego „czymś”. Boje się, że to może być nowa kreacja z pustki. - wytłumaczył zwięźle i powoli. - Jesteśmy równi. Dlatego tobie jak rodzonemu bratu. Takiemu samemu jak ja, powierzam zadanie, od którego mogą zależeć losy gniazda. Choć nie muszą.
Oby Lazarette szybko się zjawiła.