Jesienne Ogrody

Evil przyleciała udać się jak najdalej od mroku nocy. Niby świeciła własnym światłem, ale zawsze jakoś czuła niechęć do tego zjawiska. Jeszcze jak księżyc i gwiazdy były na niebie, to było znośnie, ale gdy chmury przysłaniały te migoczące punkty, smoczyca czuła się bardzo samotna i tylko jej własne światło dodawało jej otuchy. Skierowała się więc do wiecznie skąpanego w świetle punkty w Gnieździe. Jesienne Ogrody. Uwielbiała tu przesiadywać. Wiedziała, że to miejsce jest niezwykłe i posiada w sobie to coś. Boska Iskrę?

Przechadzała, wiła się między drzewami, aż do szła do tajemniczej lewitującej kuli. Zwinęła się niczym wąż i westchnęła ciężko. Chciałaby być bardziej użyteczna, ale niestety nie mogła. Znała swoje słabości i wolała nie narażać swojego życia, dlatego leczyła...

Evil mimo wszystko czuła się tutaj znacznie lepiej. Światło wydzielane nie tylko przez nią było bardzo pomocne w zachowaniu jasności umysłu. Zaczęła więc rozmyślać o swojej przyszłości i o tym jak by swoje życie ułożyć. Czekała na wskazówki od swojego Pana? Możliwe, w końcu chciała podążać wyznaczoną przez niego ścieżką.
Jej myśli jednak przerwał łopot skrzydeł. Chyba... Zaraz wyrwała się z zamyślenia i rozejrzała uważnie. Nie dostrzegła jednak nikogo wokoło. Do tego wszystko znowu ucichło i wydawała się być sama choć dziwne uczucie, ze ktoś ją obserwuje nie mijało.
- Ktoś tutaj jest? Czy to ty Panie? - mruknęła cicho, bo może rzeczywiście jej się przesłyszało, albo Melkor zamierzał ją nawiedzić osobiście? Wcześniej o to nawet nie zabiegała. Zwinęła się nieco jak wąż do siebie, bo jednak nie była pewna, a uczucie lęku w niej rosło.

Evil była niepewna całej tej sytuacji. Powinno być tutaj bezpiecznie prawda? Wątpiła, ze to jej Pan ją tak nachodził. Zwykle się nie skradał, nie straszył jej. Smoczyca była więc zaniepokojona tym, że ktoś sobie tak z nią igrał. Wzbudzało to w niej uczucie irytacji. Końcówka jej ogona zaczęła nerwowo się unosić i opadać. Stukać o ziemię. Zbliżyła się do świecącej kuli, by światło bardziej ją okalało.
Gdy kroki dobiegły tuż za nią, od razu się odwróciła w tamtym kierunku obserwując uważnie otoczenie. Dla bezpieczeństwa użyła swojej zdolności kameleona i wtopiła się w otoczenie, gasząc swoje światło, by się ukryć przed tym kimś.

Stanowczo pewność siebie powróciła gdy tak zniknęła. Przynajmniej miała taką nadzieję. Mimo, że jej ojciec nie okazywał jej nadmiernej czułości zawsze lubiła się z nim bawić. Szczególnie gdy mam nie patrzyła. Z czasem jej to przeszło, ale dziękowała za te chwile rozluźnienia i zapomnienia, szczególnie od tego jaka jest wątła i nie może sprostać oczekiwaniom Astaroth.
Gdy więc wszystko ucichło, pozornie wróciło do stanu sprzed pojawienia się tajemniczego cienia, Evil odetchnęła z lekką ulgą. Nie na długo, ponieważ zaraz usłyszała czyiś jęk i to bynajmniej nie z przyjemności.
"Sprawdź to..." Odparł szept w jej głowie i choć Evil bardzo nie chciała, posłuchała Melkora i uwolniła się ze swoich splotów, by po chwili zaraz udać się w kierunku skąd dobiegł jęk. Może ktoś potrzebował pomocy? Albo ktoś walczy?! Co ona wtedy ma zrobić? Stąpając ostrożnie, uważając na każdy listek, gałązkę czy kamień, jak to uczyła ją matka, zbliżała się w kierunku upadku tego czegoś bądź kogoś na ziemię.

Evil jednak nie zamierzała tego tak zostawić. Coś ewidentnie tu było i dość dziwnie się zachowywało. A co jak to stworzenie z Pustki? Nie potrafiła tak dobrze walczyć, by sobie z nim poradzić. Mimo wszystko nawet jeśli takowe się przedostało jakimś cudem, na pewno zanim padnie ostrzeże strażników. Może matka, by przynajmniej przyznała, że honorowo zginęła? Nie wiedziała czemu ale dalej łudziła się, że kiedykolwiek dostanie od niej jakąś pochwałę.
Słysząc jednak głos, kapłanka zamarła w bezruchu. Rozejrzała się uważnie choć noc przeprawiała ją o ogarniające ją uczucie bezsilności. Bała się, ale Pan kazał jej to sprawdzić więc ufała, ze nic jej nie grozi. Przeszła więc w kierunku głosu mając nadzieję, że dojrzy osobę odpowiedzialną za jej stan. Przynajmniej miała pewność, że to nie jakaś bestia. Póki co się nie odzywała.

Sherinae nie mogła spać tej nocy. Długo dręczyły ją myśli o kradzieży jedzenia ze Spiżarni. Spokojne noce odeszły w niepamięć, bo smoczyca nie mogła pojąć jak można okraść dorobek zwiadowców z ostatnich kilku wypraw. Wszyscy starali się jak mogli, by jakoś utrzymać przy życiu Gniazdo, a ten durny wyczyn mógł ich kosztować wiele, nawet życie, jeśli nie dadzą rady odbudować zapasów wystarczająco szybko, a tego samiczka obawiała się najbardziej. Szczególnie bała się o swoich bliskich, bo o ile sama mogła zjeść mniej, to ojciec i matka byli ważniejsi.
W związku z tymi wszystkimi myślami postanowiła, że lepiej będzie po prostu przejść się wokół Drzewa. Liczyła, że obędzie się bez jakiegoś towarzystwa. Kiedy jednak tak szła pośród Drzew, które powoli z zielonych przerodziły się w czerwone usłyszała jakieś głosy i szelesty. Zaniepokojona zgasiła złote pasy, które wcześniej oświetlały jej drogę i zamarła obserwując otoczenie. Noc, mimo że piękna, często działała na jej wyobraźnię, więc zawsze wolała się upewnić.

Evil skradła się najciszej jak mogła, ale nie spodziewała się, ze niemal wpadnie na obcą jej osobę. Na pierwszy rzut oka smoczycę. Zaraz jednak odsunęła się i zdjęła swój kamuflaż widząc, że zbyt bliskie spotkanie i tak zdradziło jej postać.
- Co...? To byłaś ty? Nie wyglądasz na ranną... - mruknęła Evil wyraźnie zdziwiona, ale obejrzała sobie postać Sherinae uważnie. "To nie ona..." Odparł głos w głowie Melkora, ale no na to wyglądało,że musiał być tutaj ktoś jeszcze. Evil zaraz wytężyła swoje zmysły by odnaleźć "ranną smoczycę"

Sherinae przeraziła się na widok Evil, chociaż objawiło się to tylko nastroszeniem błony i cofnięciem łba do tyłu. Oczywiście brzuch też ją zabolał, a serce zabiło mocniej, ale była to kwestia, której nikt nie odczuwał, oprócz samiczki. Gadzina uspokoiła się nieco i przyjrzała się bliżej, aż poznała, że to kapłanka. Evil? Chyba tak.
Białołuska zaprzeczyła łbem, gdy ta zapytała. Nic jej nie było, ale pytanie Evil zaniepokoiło ją jeszcze bardziej, niż skradająca się kapłanka. Nie były tu same? Smoczyca rozejrzała się i spróbowała wycofać się bardziej w cień, by nie błyszczeć tak na pokaz wszystkiemu. Nie wiedziała za bardzo co zrobić.

Sherinae rozejrzała się uważnie po okolicy. Parę plamek na jej ogonie rozświetliło się mocnym, złotym blaskiem, aby oświetlić okolicę. Poruszając kończyną, jak latarnią samiczka rozglądała się po okolicy uważnie przyglądając się terenowi wokół niej. Obejrzała krzewy i drzewa. Nawet pod własne łapy zajrzała. Cóż, po prostu szukała dziwnego źródła głosu. Może to tej szukała kapłanka...

Evil zaraz obrzuciła swoim uważnym okiem resztę tajemniczego ogrodu. Jego mityczna aura sprawiała, że wierzyło się w rzeczy nadnaturalne... No ale ta magiczna kul;a pośrodku chyba sama przez siebie mówiła, że na tym świecie są jeszcze siły silniejsze niż namacalny świat i Evil w to wierzyła. Melkor starał się pokrzepić ją swoimi szeptami i tchnięta przez niego odwagą.
- Kim jesteś? Słyszałam, ze jesteś ranna... - mruknęła Evil w przestrzeń licząc na odpowiedź. Zaraz jednak wyczuliła się na zapach krwi ciekawa czy może krwawi. Tak łatwiej byłoby jej zlokalizować pozornie rannego smoka.

Sher podskoczyła, gdy gadzina odezwała się w końcu, przez co ujawniła się im. Białołuska przesunęła się, aby i kapłanka mogła dostrzec Invhi. Wciąż delikatnie świeciła swoim złotem, ale starała się nikogo nie oślepić.
- Przepraszam. - Powiedziała w końcu nieco zmieszana takim nagłym spotkaniem. Zaraz jednak nabrała powietrza i postanowiła znowu się odezwać. - Znam pierwszą pomoc, mogę spróbować pomóc... - Dodała spoglądając na samicę kryjąc radość, że to jednak znany jej pysk. - Możemy też poprowadzić przez noc. - Skoro już świeciła, to chociaż oświetliłaby drogę gadzinie, szczególnie jeśli pomoc byłaby potrzebna szybko.

Evil była zaskoczona widząc dość znanego zwiadowcę. Zaraz podeszła do smoczycy i zbadała ją uważnie swoim okiem uzdrowiciela. W końcu kształciła się w tym zawodzie i pierwszą pomoc znała.
- Również znam pierwszą pomoc. Możemy obie się tobą zająć i opatrzyć póki nie znajdziemy Samaela bądź innego uzdrowiciela, który mógłby się tobą zająć. - mruknęła spokojnie kapłanka, ale zaraz zaczęła się rozglądać za prowizorycznymi opatrunkami z okolicznej roślinności. Grunt to potrafić dobrze improwizować.
- Samael, mój ojciec, powinien być teraz w swojej grocie o tej porze wraz z mą matką. Jeśli bardzo potrzebujesz pomocy, mogę się po niego udać. - dodała po chwili, bo w nocy raczej Samael przebywał wraz z Astaroth, a lepiej im nie przeszkadzać jak ta sprawa nie jest pilna i zwiadowcy nie grozi śmierć. Nie wie jak na to zareaguje jej matka. Była dość nieprzewidywalna pod tym względem.

Evil wysłuchała zwiadowcę, ale zaraz pozbierała potrzebne jej liście dookoła, a i były tu jakieś pomniejsze rośliny łagodzące ból czy pomagające powstrzymać krwawienie. Nic wielkiego i silnego, ale zawsze coś. Zaraz podeszła zwinnie do Inhvi, by zaraz zająć się opatrywaniem jej tylnej łapy z delikatnością.
- Wygląda to bardzo źle Inhvi... Powinnam zawołać ojca... - mruknęła do niej cicho, bo nie chciała by czasem wdało się zakażenie, a tak poważnych obrażeń Evil nie potrafiła leczyć.
- Co robimy?- spytała białołuską smoczycę ciekawa jej opinii.

Kiedy Invhi ujrzała ranę, odsunęła się o krok od smoczycy. Cóż, była to bardzo beznadziejna sytuacja, delikatnie mówiąc, bo po prostu nie był to typ rany, które mogły wyleczyć z sukcesem. Tak jak powiedziała Invhi, co najwyżej opatrzyć. Widząc, że smoczyca przystąpiła do opatrywania liśćmi, to i Sher zebrała parę w łapę i wachlarz na końcu ogona, aby mieć ja pod ręką. Gadzina przechyliła delikatnie łeb i spojrzała na ranę.
Wskazała łapą fragment nogi, który Evil zdała się pominąć i dołożyła swój kawałek (jeśli, to liczyłoby się jako użycie umiejętności, to bym prosiła to podliczyć na konto Invhi). Odsunęła się nieco i spojrzała na Evil, która zadała jej pytanie.
- Powinien to obejrzeć Uzdrowiciel. - Potwierdziła jej poprzednie słowa. - Skoro jest Twoim ojcem, to może poleciałabyś po niego? - Zaproponowała i spojrzała na samą Invhi. Obie były mniejsze, więc wątpiła, żeby mogły zanieść Invhi na własnych skrzydłach, więc chyba najlepszym wyjściem było udać się po Samaela.

Widząc, że Evil zamyśliła się, Sherinae postanowiła zadziałać. Spojrzała na Invhi i podniosła nieco skrzydła.
- Pozwolisz w takim razie, że udam się po Samaela, jak najszybciej. - Powiedziała cicho i skoczyła w powietrze nie czekając na ich reakcję. Wyraźnie jej się spieszyło, ale sama nie wiedziała, czy ze względu na jej ranę, czy nie chciała się rozmyślić. W końcu musiała naruszyć mieszkanie Astaroth i to w środku nocy.
Uderzyła mocniej skrzydłami, przygasiła wszelkie światełka i odleciała ku legowiskom.zt