Płomienny Zagajnik

Szczerze mówiąc Beliala nie obchodziło w tej chwili, gdzie go własne skrzydła zabiorą. Nosiło go i to strasznie. Zawsze wydawało mu się, że gdy tylko przystąpi oficjalnie do Zwiadowców, jego rodzice zaczną go traktować poważnie – jak pełnoprawnego żołnierza rozpoczynającego właśnie swoją posługę. Wystarczyła jedna wizyta w rodzinnym legowisku, a znów poczuł się jak pisklak, co dopiero uczy się stawiać pierwsze kroki. Matka z typową dla siebie apodyktycznością wygłosiła przemowę odnośnie aktualnej sytuacji w Gnieździe, jakby kurwa on sam nie był świadomy, co się stało.  Coś w środku niego nie mogło już tego znieść. Chociażby tego, jak Śmiercionośna nadużywała swojej pozycji by wywierać na niego wpływ, podczas gdy to ona musiała zadzierać łeb do góry by uchwycić jego spojrzenie. Do tego jeszcze ojciec, który jak zwykle starał się nie wtrącać w spory dwóch czerwonych bestii. Nic więc dziwnego, że teraz Belial uderzał z niepotrzebną siłą swoimi dwoma parami skrzydeł nie bacząc na huk, jaki niósł się po okolicy, gdy noc na dobre zaległa nad światem. Przynajmniej zdołał już się na tyle uspokoić, by nie błyszczeć błękitnym światłem.
Właściwie to tylko pragnienie zdołało ściągnąć tą rozeźloną bestię na ziemię. Wiedział, że w Płomiennym Zagajniku może liczyć na strumień chłodnej wody. Bez ogródek więc spadł z nieba, zupełnie nie przykładając wagi do wyrządzanego hałasu. Nie rozglądał się też specjalnie na boki. Oparł się jak to on o szeroko rozstawioną przednią parę skrzydeł, a drugą niedbale trzymał nad sobą, wciąż rozłożoną, jakby zaraz miał się zerwać ponownie do lotu. Zanim jednak miało to nastąpić, zanurzył bez większych ceregieli pysk w wodzie, nie zwracając kompletnie uwagi, że nie był tu sam.

Słysząc znajomy głos, poderwał łeb do góry, nie zważając przy tym zbytnio na cieknącą wodę po pysku. Nie kto inny jak Lilith, znajoma młoda Zwiadowczyni, siedziała na skarpie spoglądając właśnie na Beliala krytycznym wzrokiem. Smoczyca o niewybrednym charakterku, z którą o dziwo udawało mu się znaleźć wspólny język.
-Oh, czyżbym zbudził kryształową księżniczkę? – zapytał niewinnie swoim ciężkim głosem ocierającym się jak zawsze o warkot.
Nie potrafił się powstrzymać przed podobnym komentarzem pod adresem zaprzyjaźnionej Zbieraczki. Choć ona sama była zdolna wbić w ziemię samym spojrzeniem, teraz na tle nocnego nieba wyglądała całkiem urokliwie, gdy jej kryształy migotały niczym gwiazdy wiszące nad nimi. Belial uśmiechnął się przeciągle, rozbawiony tym, jak to pozory potrafią mylić.
-Wybacz mi zatem - dodał pozornie skruszony.

Znał już tę grę. Ona przybierała tą swoją nieprzejednaną maskę obojętności, jedynie błękitne oczy zachowywały swoją ostrość obrzucając przeszywającym wzrokiem. Nigdy nie dałby jej tej małej satysfakcji poprzez zerwanie kontaktu wzrokowego. Prawdopodobnie dzięki swojej najdroższej matuli jest ostatnim gadem, który by w jaki sposób okazałby słabość, nawet w tak nieznaczącej wymianie zdanie jak teraz. Nie odwrócił pyska, wytrzymał świdrujące spojrzenie Lilith. Dopiero gdy usłyszał odpowiedź samicy, pozwolił sobie na prychnięcie i lekkie potrząśniecie łbem wprawiające kolce i wiszącą skórę gardzieli w ruch.
-Błagam, nie mów mi, że i ty przeżywasz to – przez jego umysł przeleciała ostatnia rozmowa z rodzicami, która tak mocno rozsierdziła go. – Strażnicy spieprzyli sprawę, a my jak zawsze musimy wziąć się za robotę. To nie pierwszy i na pewno nie ostatni raz. Nie ma co dumać nad tym, Lil – nigdy nie lubił rozprawiać nad tym, co się wydarzyło, liczyły się skutki i to nimi należało się zająć.
Rzucił jej tylko przelotne spojrzenie słysząc drugą wypowiedź. Nie podejrzewał by Lilith należała do takich, które obrażają się o byle co. Miał poczucie, że przy niej może pozwolić sobie na więcej. Kto wie, może pewnego dnia pożałuje swojego niewybrednego, lekkiego podejścia.

Mimowolnie z jego pyska uciekł cichy śmiech, czerwone ślepia natomiast rozświetliły się niepokojącym rozbawieniem. A przecież nie powinno go to wcale bawić i jakaś część niego była nawet zatrwożona podobną reakcją. Mowa tu była o zasobach żywności, zaraz po stworzeniach Pustki, najważniejszym problemie zajmującym Gniazdo. Gdyby ktoś przysłuchiwał się teraz ich rozmowie, za pewne mógłby być w najlepszym wypadku zniesmaczony postawą obu Zwiadowców.
Belial mógł tylko sobie wyobrazić, co się musiało dziać u Strażników. Szkarłatnogłowy Niv’hran był powszechnie znany ze swojej skrupulatności graniczącej z obsesją, tak jak Gheron ze swojego niedbalstwa i frywolnego sposobu bycia.
-To prawda, nie chciałbym być na miejscu Gherona. Szczerze mówiąc Skitav już powinien szukać nowego Wartownika.
Złośliwy uśmieszek utrzymywał się jeszcze przez dobrą chwilę aż do momentu, gdy Lilith nawiązała do zebrania zwołanego przez ich Dowódcę. Odwrócił łeb na bok zawieszając wzrok na zgaszonych, choć wciąż dostrzegalnych przez niego płomiennych liściach drzew Zagajnika. Podczas gdy piaskołuska kryła się za sprawdzoną maską obojętności chowając skutecznie swoje prawdziwe odczucia, Belial nie ukazywał wewnętrznej wojny, jaka toczyła już w nim od wielu lat. Starcie przemożnej chęci powierzenia całej swojej osoby dla dobra Gniazda z buntowniczym zewem pragnącym wywrócić świat, jaki znają, do góry nogami.
-Oczywiście, że tak - odparł spokojnie nie zdradzając się z burzą szalejącą w środku niego- To nasz obowiązek, czyż nie? – rzucił bardziej do samego siebie niż do towarzyszącej mu Lilith.

Dobrą chwilę przyglądał się samicy. Niby był przyzwyczajony do jej chłodnego tonu i beznamiętnego wyrazu pyska, ale teraz z jakiegoś niewytłumaczalnego powodu skupiało to nagle jego uwagę. Córka Gwardzisty, a zwłaszcza takiego jak stary Akhrin, powinna posiadać nieco więcej entuzjazmu, czy chociaż szacunku w stosunku do wykonywanej pracy. Diamentowy gad co prawda nigdy nie zajmował się swoimi dziećmi, no ale jednak jakieś tam kontakty z nimi utrzymywał. Dziwne, że nie wyprostował tej kwestii u samej Lilith.
Belial machnął zaledwie raz swoimi skrzydłami wspomagając w ten sposób swój suseł na małą skarpę, na której stała do tej pory Zwiadowczyni. Mimowolnie jego potężna sylwetka nieco zaburzyła jej przestrzeń osobistą, gdy ten zwieszał nad nią swój naszpikowany kolcami łeb. Lilith wydawała mu się w tej chwili taka krucha, taka delikatna. Jej kryształy z bliska malowały się głębokim granatem oddającym barwy nocy, rozbłyskiwane poprzez gwiazdy migoczące na nieboskłonie. Kto by pomyślał, że ktoś o tak niewybrednym charakterku, może być tak na swój sposób urokliwy. Gdy usłyszał ostatni komentarz Lilith roześmiał się delikatnie.
-Myślisz, że nadal byłabyś w stanie mnie powalić, jak za dobrych, starych czasów, gdy dopiero przygotowywaliśmy się do przystąpienia do Zwiadowców? - zapytał zaczepnie, szukając jakiejkolwiek reakcji na tej idealnie skrojonej masce.

W pierwszej chwili jedyną dostrzegalną reakcją u Beliala były zaskoczone, szeroko otwarte, czerwone ślepia wpatrzone w nią, jakby właśnie dopiero co ją poznał. Smutek brzmiał tak okropnie obco i nienaturalnie w jej głosie, do tego stopnia, że zwyczajnie nie wiedział, co jej na to odpowiedzieć. Dopiero gdy usłyszał dalszą część jej wypowiedzi, wpierw uśmiechnął się, aż w końcu parsknął szczerym śmiechem, co w jego wykonaniu mogłoby zjeżyć włos czy łuskę na karku co wrażliwszego smoka. Belial miał wybitnie ciężki głos, zawsze na granicy warkotu, nawet jeśli nie miał zamiaru tak mocno brzmieć. Śmiejąc się, pozwolił sobie odsunąć się delikatnie od Lilith, pochylił całą swoją posturę, by być bardziej na linii jej wzroku aby nie musiała już zadzierać tak mocno pyska do góry.
-Prawie ci uwierzyłem – w końcu rzucił, delikatny uśmieszek wciąż błądził na jego pysku. – To prawda, nie mam ochoty tłumaczyć się przed Dowódcą, że nie jestem w stanie wyruszyć na misję, bo pewna smoczyca rozłożyła mnie na łopatki.
Pomijając już szczegół, że gdyby musiał coś podobnego powiedzieć publicznie przy całym oddziale, za pewne poważnie nadszarpnęłoby to jego męską dumę. Nie są już przecież takimi dzieciakami.

-Wierzę, wierzę – odparł spokojnie.
Chociaż lubił się z nią droczyć, nawet dla tych drobnych chwil, gdy jej nieskazitelna maska nieco ustępowała prawdziwym odczuciom, nigdy nie śmiałby na poważnie jej lekceważyć czy umniejszać zdolności. Samice w Gnieżdzie były tak różne, jedne idealnie pasowały do roli ciepłych matek opiekujących się maluchami, inne jak Lilith czy Astaroth w walce nie ustępowały w niczym samcom.  
-Skoro lepiej nie bawić się w towarzyskie sparringi tuż przed wyprawą, co powiesz na małe polowanie? – mimowolnie od razu rozłożył drugą parę skrzydeł, która do tej pory spokojnie spoczywała na jego plecach, podczas gdy opierał swój ciężar na pierwszej parze. Nie czuł się w jakkolwiek sposób senny, pierwotna złość na rodziców dała mu porządny zastrzyk energii. Mógł spokojnie udać się na małe łowy, nic angażującego, oczywiście, jeśli sama Lilith nie będzie miała nic przeciwko. – No chyba, że nie masz ochoty i wolisz, żebyśmy sobie razem pooglądali gwiazdy?

I poleciała. Tak po prostu, bez żadnego słowa. Belial pokręcił tylko łbem na to, starając się już nawet nie dziwić. W innym wypadku uznałby to za wyraźną odmowę. Tutaj? No cóż, Lilith zawsze wymykała się spod wszelkich norm. Zamiast trwonić czas na rozmyślanie, odbił się od ziemi i spokojnie ruszył za nią wprawiając w ruch swoje dwie pary rozłożystych skrzydeł. Bez najmniejszego wysiłku nadgonił ją, lecz nie narzucał toru lotu, pozwolił jej prowadzić. Jak na prawdziwego gentelmana przystało. Panie przodem!