Zielone Równiny

Jak zwykle żółtodziobom i nowicjuszom obrywa się najbardziej. To na nich spada ciężka praca i najbardziej niewdzięczne zadania. Nie im grzać się w ciepłym blasku chwały i poważania. Zielony, wężowaty smok zagryzł zęby w tłumionej złości; uderzał skrzydłami o miedzianej, błyszczącej jak blacha błonie silniej niż wymagała tego dzisiejsza sprzyjająca bryza. Najgorsze, że nie wypada nawet pisnąć, kiedy starszy rangą cię łaja. Tak jakby to była tylko jego wina, że ktoś wykradł mięso; był gotów dać w zakład własny ogon, że to Gwardziści wszystko wyżerają. Szczególnie Morgoth.
Teraz był sam. Tylko on, przestrzeń i malownicza równina pełna trawy i rozsianych z rzadka krzewów. Napełnił płuca świeżą bryzą i potoczył uważniejszym spojrzeniem po tej cudownej, bezkresnej głębi!
Tak, nie będzie zawsze  popychadłem starszych Strażników. Wykluczone! Do ambitnych świat należy, a ambitni stawiają wymagania przede wszystkim sobie.
Przeszedł do spokojniejszego lotu i jakiś czas przemierzał przestworza. Wiedział, jak znikoma jest szansa, żeby trafić na coś smacznego; tu, w granicach Bariery zwykle każdy mięsny kąsek padał szybko czyimś łupem. Gdyby stepy opływały w jednorożce, nie byłoby tej całej afery o znikające mięso!
Warknął pod nosem i zabrał się do bardziej konstruktywnych działań. Rozpoczął serię prostych powietrznych akrobacji: ostre, forsowne wznoszenie dla poprawy mięśni skrzydeł, potem pikowanie i hamowanie nad samą ziemią dla koordynacji współpracy oko-skrzydło. Raz i drugi nieźle zaorał końcowymi metrami ogona ziemię. Bolało, ale na błędach się smok uczy.
Gdy poczuł, że ma już dość, wylądował i złożył mrowiące z wysiłku skrzydła do gładkich boków. Uniósł dość wysoko łeb na giętkiej szyi i po minucie czy dwóch odpoczynku rozpoczął marszrutę. Śmiesznie powiedziane o pełzaniu węża, który nie ma nóg! Ślizgał się s-za-esem, co wychodziło mu zdecydowanie lepiej niż podniebne akrobacje. Jednak prawdziwy Strażnik z krwi i kości musi mieć żelazne mięśnie i niezmożoną wytrzymałość. To nie Stadny, który po prostu zmyka przed zagrożeniem, ani Zwiadowca. Musi być jak skała, stawiać czoła wrogom, czy to bestiom czy niesubordynowanym smokom. Jeśli się zmęczy jako pierwszy, może nie dożyć godziny odpoczynku. Albo jako słabeusz na zawsze pozostanie popychadłem o najniższej pozycji w hierarchii.
Teraz młodociany wąż ćwiczył własną tężyznę w kontrolowanych, bezpiecznych warunkach; przyjdzie wypróbować ją w twardej szkole mało ekscytującego życia Strażników Gniazda.
Prędzej połknie własny język niż przełknie ambicję.

Plama czerni i szkarłatu nie od razu zwróciła uwagę młodego smoka. Z tych dwóch -przeciwstawnej czerwieni i zieleni, podkreślonych przez wspólne czarne barwy bądź akcenty- to starszy samiec miał sokoli wzrok.
Z chwilą, gdy wężowy Degrin zorientował się iż ma towarzystwo, młody smok zmusił się do kontynuowania ćwiczeń jak gdyby nigdy nic. Tylko w ten sposób nie da po sobie poznać, że dał się zaskoczyć. Gorzki posmak żółci, a może nawet jadu w pysku odzwierciedlał jego obecny humor. Wartownik musiał być teraz nawet bardziej sfrustrowany niż on sam; leźć takiemu pod łapy to przykra perspektywa. A zemknąć? Gorzej: tchórzostwo.
Miał tylko nadzieję, że utrzyma nerwy na wodzy. Wartownik był jego zwierzchnikiem; jak zresztą niemal wszyscy Strażnicy, ilu ich było. Zadzieranie z szychami w niczym nie poprawi jego pozycji; to nie to samo co droczenie się ze Zwiadowcami.
Pozwolił drugiemu smokowi zbliżyć się na odległość równą długości cielska czarnego gada i wtedy obrócił się w powietrzu z wężową gracją, zwracając łeb i słowa wprost do czarniawego Niv’hran'a:
- Służę. Wartowniku, na równinach jest pusto i spokojnie. - zdał zwięzły, rzeczowy raport swoim suchym głosem z echem posyku.

Zielony, wężowaty smok pracował skrzydłami oraz balansował splotami cielska, utrzymując się w ten sposób mniej więcej w jednym punkcie przestrzeni. Nie potrafił wprawdzie zawisnąć jak koliber; jednak efekt był podobny. Trochę się w ten sposób popisywał przed zwierzchnikiem. Albo może raczej: usiłował nie stracić twarzy. Ostatecznie każdy członek Straży Granicznej powinien szczycić się wprawą w powietrzu; jeśli przyjdzie ścigać wścibskiego Stadnego usiłującego wymknąć się poza Barierę, spieszyć na pole walki z potworem Pustki który jakimś sposobem przedarłby się przez ochronną sferę, czy wreszcie gonić za domniemanym złodziejem mięsa - we wszystkich tych sytuacjach niezgrabność może drogo kosztować. Na przykład wyszarpnąć z pazurów sukces...
Obserwował zwierzchnika z neutralną miną, czekając na słowo z jego strony. Spodziewał się ochrzanu albo (jeśli zwięzły raport choć trochę  udobruchał Wartownika) oschłego rozkazu. Polecenie będzie pewnie dotyczyło żmudnej i niepotrzebnej pracy, której Niv'hran nie tknąłby nawet czubkiem ogona...
Ku jego zaskoczeniu, czarnołuski wydawał się zamyślony. Zamiast wyładować złość na żółtodziobie, coś rozważał. Co mu chodziło po głowie? Jednak w obliczu bezpośrednich, konkretnych pytań zielonołuski odrzucił na bok własne domniemania i odpowiedział niezwłocznie:
- Jestem Degrin. - miał na końcu języka także swój rodowód, ale przemilczał genealogię. Dlaczego? Ot, jego matka była całkiem wysoko w hierarchii Zwiadowców; poza tym oddała się wyprawom i badaniom całym sercem. Trudno oczekiwać, by Niv'hran szanował taką drogę życia; po prawdzie syn też odczuwał gorycz z tak "pracowitej" matki. Zresztą opinia szkarłatnołbistego o samicach była powszechnie znana... A ojciec? Ha, ojcem ze Stadnych też nie sposób się przed Wartownikiem szczycić. Nie, zielony wąż wolał uniknąć przekpinek. Sam zapracuje na swoją wartość... i nie musi wysłuchiwać szyderstw z własnej rodziny, jaka by nie była, dobra czy zła.
- Cóż... - zawahał się i przebiegł prędko myślą znajome z widzenia smoki. Zastanowił się. Niech Niv'hran nie ma nawet cienia wrażenia, że odpowiedź jest na odczepnego.  - Może to nic nie znaczy, lecz wpadłem na Invhi Tropicielkę nieopodal składowiska mięsa. Wtapiała się w otoczenie, a gdy ją nakryłem, bardzo się zdenerwowała. - powiedział skrupulatnie, choć z pewnym wahaniem, jakby nie był pewny czy właśnie nie rzuca bezpodstawnych podejrzeń. - Wtedy była warta Gherona. - dodał z prostotą. Domysły pozostawił Niv'hranowi.

Zielony smok zawahał się ułamek sekundy, nim przytaknął (by nie zbywać słów zwierzchnika milczeniem):
- Tak. Degrin. - przyznał. Cóż, może w ten sposób zapadnie w pamięć wymagającemu szkarłatnołbistemu. Wężowy gad poruszył się niespokojnie, zaskoczony, gdy Wartownik zaczął go okrążać. Było to o tyle niewygodne, że niepodobna pozostawać w tej sytuacji twarzą w twarz. Przybrał wobec tego nieco bardziej sztywną, służbistą postawę podobną do "na baczność". Wpatrywał się w jakiś punkt na wprost, który czarny smok przecinał regularnie w kolejnych okrążeniach. Błysk ostro odbijającego się na tle szkarłatu obramowanego czernią oka przemawiał do instynktów i odruchów, lecz Degrin starał się nie stracić głowy. Ostatecznie smoki nie zjadają się na wzajem... no, przynajmniej nie robiły tego dotąd. Wobec klęski znikającego mięsa to się może zmienić, ale... chyba wszyscy mają jeszcze trochę czasu nim zostanie przełamane największe taboo.
Nuta groźby w głosie starszego smoka paradoksalnie uspokoiła wężowatego gada. Chłodny przypływ adrenaliny rozjaśnił mu myśli.
Obrócił lekko łeb, korygując i ogniskując wzrok, w chwili gdy Niv'hran wyhamował przed nim konfrontacyjnie. Cóż. Bitwa umysłów. Wygra albo przegra, niezależnie od wyniku trzeba grać do końca. Każda stawka, o ile jest, warta jest ryzyka.
Wysłuchał czarnego gada i na jego pysku odbił się cień niezrozumienia.
- Nie mówię, że się zakradała. Nie mam pewności. - wyjaśnił skrupulatnie. Jako najniższy w hierarchii musiał dbać o każdy szczegół; łatwo podpaść starszemu już o jedno przekręcone słowo. - Nie zwróciłem uwagi na ranę. Ale sądząc po jej paskudnym humorze, to wiele wyjaśnia. - uśmiechnął się mimowolnie i zaraz spoważniał. Nie ma co spoufalać się nadmiernie i bez zachęty. - Tak, na pewno tylko tam odpoczywała. Po prostu, a ja się napatoczyłem. - tłumaczył teraz z czymś w rodzaju skruchy, jakby próbując załagodzić sprawę i wstydząc się trochę własnej (chybionej) interpretacji faktów. Zachował w tym godny podziwu spokój czy też opanowanie. Kosztowało go to sporo skupionego wysiłku.
Cóż. Jednego był cały czas pewien: nie należy ufać gadom pokroju Niv'hrana. I w ogóle żadnym gadom. Wartownik mógł z łatwością, celowo kłamać o ranie Tropicielki chcąc podpuścić młodego i wykazać łgarstwo.

O ironio, Degrin otrzymał niezły trening wytrzymałościowy tak ciała, jak i nerwów. Lepsza szkoła niż byłby sobie w stanie zapewnić własnymi siłami. Wystarczyło spotkać Niv'hrana Wartownika.
Miał tylko nadzieję,  że skrzydła go nie zawiodą i nie spadnie w którymś momencie jak kamień. To by dopiero była kompromitacja!
Mimo to zachował przykładną, sztywną czujność rekruta, jak przystało wobec przemawiającego zwierzchnika. Najchętniej wzruszyłby ramionami arogancko już w środku przemowy; w końcu to Niv'hran upierał się, że Tropicielka była ranna, a wężowy Degrin nic o tym nie wiedział; obstawał na tym, że była przy spiżarni - obojętnie w jakiej kondycji zdrowornej. Może dobrze, że nie posiadał barków ani łap.
Spasować? Nie, to nie leżało w jego naturze.
Skinął krótkim łbem z nieco zdawkowym, formalnie poprawnym szacunkiem.
- Strażnik Graniczny nie może kwestionować opinii smoka o waszym doświadczeniu i zasługach, Wartowniku. - przyznał z jakby cieniem zniechęcenia czy zawodu, ledwie obecnym w syczącym echu głosu węża.
- Jedak Invhi była w pobliżu spiżarni w kamuflażu, gdy Gheron pełnił straż. - powtórzył prawie drewnianym tonem, nieubłaganie. Ostatecznie od tego jest "oczami i uszami" Gniazda (reprezentowanego przez jego zwierzchnika) by Niv'hran wiedział coś więcej niż "tyle, co i sam widzi". A przynajmniej tak mówi teoria. - Praktycznie potknąłem się o nią, pokazała łeb i skoczyła mi do oczu. Tak, to znamiona złego humoru. - mówił, jeżeli czarny smok o szkarłatnym łbie pozwalał mu na wyjaśnienia. - Nie chcę wyjaśniać jej obecności tam po swojemu; rzucałbym wtedy pochopne oskarżenia. Jednak muszę zrelacjonować fakty, gdy pytacie mnie co widziałem podejrzanego, Wartowniku. - mówił skrupulatnie, prawie beznamiętnie, tym samym wyjaśniając dlaczego mówił to co mówił. Ciekawe czy to podpada pod pierwszą czy drugą z możliwości wspomnianych przez Niv'hrana?... Nie wiedział.